ΝΙΚΟΣ ΦΛΩΡΟΣ : ΕΝΑΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τρίπολη Αρκαδίας.
Νίκος Φλώρος: «Η άποψη ενός τσομπάνη με ενδιαφέρει περισσότερο από αυτή του ιστορικού τέχνης»
Ψηλός. Ευθυτενής. Μουσάκι επιμελημένο «τόσο, όσο». Δέρμα λευκό και αδιόρατα χλωμό.
Δεν θα με εξέπληττε αν τον συναντούσα σε σαλόνι της τσαρικής Ρωσίας ή σε έργο του Ντοστογιέφσκι. Μπαινοβγαίνει στα γκράντε σαλόνια με την άνεση ψαριού στο νερό, τα έργα του έχουν φιλοξενηθεί στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, αλλά πίσω από την εστέτ εικόνα του κρύβεται ένας Έλληνας καλλιτέχνης του κόσμου, καθόλου σνομπ.
Μόλις τέλειωσε η έκθεση στη Ρωσία για τα 400 χρόνια από τον θάνατο του Ελ Γκρέκο με γλυπτά του και ετοιμάζεται να πάει εκεί για το ξεστήσιμο των εκθεμάτων. «Πίσω από το σημαντικό αυτό event είναι ο curator Αριστοτέλης Καραντής, ο άνθρωπος που ξέρει πως θα στηθεί μία έκθεση, τι φωτισμό θα έχουν τα εκθέματα κλπ, η Τζούλια Σουσάλοβα, διοργανώτρια εκθέσεων στη Ρωσία και φυσικά ο φωτογράφος που μας ακολούθησε, ο Ηλίας Διαμαντάκος», εξηγεί.(το 2014)
Επίσημη ελληνική στήριξη δεν είχες όμως. Πόσο σε πείραξε αυτό;
Είναι παράξενα τα συναισθήματα… Πολλές φορές δεν μπορείς να τα περιγράψεις, όταν σε καλούν σε πολύ μεγάλα μουσεία του εξωτερικού όπως έγινε πρόσφατα στη Ρωσία. Λοιπόν, είχε βγει ένα μεγάλο κονδύλι γύρω στα 1,5 εκατ ευρώ για τον εορτασμό του Ελ Γκρέκο στην Ελλάδα. Αυτά τα χρήματα απορροφήθηκαν ως δια μαγείας πολύ γρήγορα σε κάποια “events” που έγιναν ή θα γίνουν στην Ελλάδα. Δεν θα έπρεπε να έχει γίνει μία έκθεση για τον Ελ Γκρέκο και στον τόπο καταγωγής του, την Κρήτη; Από την άλλη, εγκρίνονται κονδύλια για ένα σωρό πράγματα, αλλά όχι για σημαντικά events που γίνονται για την Ελλάδα στο εξωτερικό. Θα έπρεπε να προβλεφθεί και ένα ποσό για εκθέσεις σαν κι αυτή της Ρωσίας γιατί ήταν μία επίσημη πρόσκληση από τον τον πρόεδρο Πούτιν και το ρωσικό κράτος αλλά και από τον ιερό ναό του Αγίου Ισαάκ. Ήταν μία ευκαιρία να προβάλλει η Ελλάδα τη σύγχρονη τέχνη της αλλά και τα αιτήματά της για τον πολιτισμό γενικά. Όταν 10-12 κρατικά κανάλια έρχονται στα εγκαίνια και την επόμενη μέρα από σένα είναι η έκθεση του Hermitage για τα γλυπτά του Παρθενώνα, θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να βρίσκεται ένας εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους εκεί, κάποιος του ΕΟΤ, γιατί εγώ δεν είμαι εκπρόσωπος, είμαι δημιουργός. Ενώ είχαμε Ελλάδα, έλειπε η Ελλάδα! Είναι μία ευκαιρία ένα βήμα που τους δίνεται δωρεάν για τον εκάστοτε υπουργό να πει μερικά πράγματα για την σύγχρονη Ελλάδα.
Προ ημερών τηλεφώνησα στην Μέριλ Στριπ και της έριξα την ιδέα να ανεβάσει στην Επίδαυρο το βραβευμένο με Tony θεατρικό έργο «Master Class». Η Στριπ ξαφνιάστηκε ευχάριστα! Μου είπε ότι είναι ανοιχτή στο να το κάνει αρκεί να υπάρχει η υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και την δήμων της περιφέρειας. Αλλά, εδώ στην Ελλάδα σκέφτονται “αν δεν πάρω γιατί να πάω”, σκέφτονται το άμεσο, προσωπικό, όχι το κοινό, όφελος. Μου έδωσαν στο Λονδίνο ένα πολύ μεγάλο κρατικό μουσείο για την προβολή της Μαρίας Κάλλας, του τόπου καταγωγής της το Νιχώρι Μελιγαλά (Μεσσηνία). Η περιφέρεια Πελοποννήσου και ο δήμος Καλαμάτας είχαν κονδύλια για να κάνουν κάτι. Είτε το είπα είτε δεν το είπα, το ίδιο ήταν. Μα, δεν μπορώ να πάω σε ένα μεγάλο μουσείο στο Λονδίνο και να κάνω μία έκθεση για την Κάλλας και να προβάλλω την Καλαμάτα. Για ποιο λόγο να επωμιστώ τέτοιο βάρος, ενώ όλοι οι άλλοι έχουν τα συμφέροντα και τα οφέλη τους; Βέβαια, θα το κάνω έτσι κι αλλιώς γιατί αγαπάω τη χώρα μου αλλά δεν θέλω να είμαι σαν τον Δον Κιχώτη, που πολλές φορές μπορεί να είναι και γραφικός.
Κάποιοι ίσως να σε πουν και εθνικιστή, έτσι που μιλάς για την Ελλάδα…
Εντάξει, η χώρα μας είναι, αν δεν μιλήσουμε για αυτή, για ποιον θα μιλήσουμε;
Θα κάνεις πάλι κρούσεις;
Θα κάνω. Αλλά πες μου, πώς με βρίσκει π.χ το υπουργείο πολιτισμού της Βραζιλίας και ζητάει να μπει η δουλειά μου στα σχολικά βιβλία της χώρας; Στη Ρωσία, ο πρόεδρος του μουσείου με κάλεσε, δεν πήγα εγώ να χτυπήσω την πόρτα.
Μήπως τελικά θα ήταν πιο αποτελεσματική κίνηση να μαζευτείτε μερικοί καλλιτέχνες; Συλλογικά;
Έχουμε όλη την καλή πρόθεση, το έχω σκεφτεί, έχω κάνει προσπάθειες με Έλληνες εικαστικούς που ζουν στο εξωτερικό, αλλά και πάλι αντιμετωπίσαμε ένα τείχος. Ξέρεις κάτι, τον πολιτισμό στην Ελλάδα τον έχουμε πολύ χαμηλά στη λίστα, τον θεωρούμε σαν κάτι που δεν έχει αξία. Δεν το έχουν πάρει σοβαρά. Στη Γαλλία όταν σπούδαζα και τους έλεγα ότι είμαι γλύπτης, με αντιμετώπιζαν σα να είμαι καρδιοχειρουργός. Εδώ θεωρούν τον ζωγράφο μπογιατζή, σου λένε «έλα να μου βάψεις και το σπίτι»! Ή σου λένε «α, είσαι καλλιτέχνης. Και τι δουλειά κάνεις;» Δεν το θεωρούν επάγγελμα.
ΠΗΓΗ Provocateur
