Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

Ο Άγιος Βασίλειος της Ορθοδοξίας, λεπτός, ολιγαρκής, ασθενικός, ασκητικότατος, με μακριά μαύρη γενειάδα -αφού πέθανε 49 ετών και δεν πρόλαβε να γεράσει. Καμμία σχέση με τον "χοντρό-Άη-Βασίλη", που μας ήλθε εξ Εσπερίας. Ήρθε σε ρήξη με τις κοσμικές εξουσίες και δεν είναι... ντήλερ πάσης φύσεως εμπορευμάτων! Μορφώθηκε πολύ, έγινε πανεπιστήμονας της εποχής του (σπούδασε φιλολογία, μαθηματική, φιλοσοφία, ρητορική, ηθική, αστρονομία, ιατρική, γεωμετρία και διαλεκτική) και στην συνέχεια μέγας διδάσκαλος και απαράμιλλος παιδαγωγός, με πολύτιμο και ανυπέρβλητο συγγραφικό έργο, που το μελετά έκτοτε η ανθρωπότητα (είπαν πως και μόνο αυτό θα αρκούσε να τον δικαιώσει ως μεγάλο). Γι' αυτό και η μεν Εκκλησία τον ονόμασε οικουμενικό διδάσκαλο, η δε Ιστορία "Μέγα". Δεν είναι τυχαίο πως τα κάλαντά μας λένε πως έρχεται από την Καισάρεια (της Μ. Ασίας και όχι από τη Λαπωνία της Φινλανδίας) όπου "βαστάει πέννα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι", το καλαμάρι του πνεύματος, που με αυτό το "χαρτί ομίλει" και όχι το σακί που είναι γεμάτο από την ύλη του εμπορίου. Κι όταν ακουμπάει το ραβδί του, το κάνει για "να πει την αλφαβήτα", δηλαδή ακόμα και τότε που ξαποσταίνει από την πεζοπορία, πάλι διδάσκει τους ανθρώπους "γράμματα σπουδάγματα, του Θεού τα πράγματα" και δεν κινείται ως κομήτης (ή ως ξωτικό;).

Αγιος Βασίλειος ο Μέγας

Γεννήθηκε από Άγιους γονείς το 330 μ.Χ. στη Νεοκαισάρεια του Πόντου και όχι της Καππαδοκίας, όπως αναφέρεται πολλές φορές λανθασμένα, αφού η Νεοκαισάρεια είναι πόλη της Μητρόπολης Νεοκαισάρειας που είναι κυρίως τμήμα των ορίων που ονομάζουμε Πόντο.Ο πατέρας του Άγιος Βασίλειος ασκούσε το επάγγελμα του καθηγητή ρητορικής στη Νεοκαισάρεια και η μητέρα του Αγία Εμμέλεια ήταν απόγονος οικογένειας Ρωμαίων αξιωματούχων (ο πατέρας της είχε πεθάνει ως Χριστιανός μάρτυρας).

Ήταν θεληματικός άνδρας και πειθαρχημένος, με βαθιά αίσθηση του μέτρου, πολύ ευαίσθητος, κοινωνικός και ασκητικός παράλληλα, έτοιμος να θυσιαστεί για την αλήθεια, αυστηρός και ευέλικτος, εφόσον δεν τραυματιζόταν η αλήθεια. Ό, τι αγαπούσε το έκανε πάντοτε ζωή του. Το μέγεθος της χριστιανικής ασκήσεως έγινε μέτρο, με το οποίο έκρινε και μετρούσε ό,τι άλλο είχε στο πνεύμα του:Χριστιανική πίστη και θύραθεν παιδεία. Γι’ αυτό, ενώ πολλά σχέδια του θα αλλάζουν στην πορεία της ζωής του, η άσκηση και η θεωρία της αλήθειας θα είναι το μόνιμο στοιχείο της υπάρξεώς του.

Η κοινωνικότητα του χαρακτήρα του Βασιλείου εκδηλώνεται εντονότερα μετά την αναβίβασή του στο θρόνο της Καισάρειας. Ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός μας πληροφορεί για το μέγεθος του φιλανθρωπικού του έργου
«Καλόν φιλανθρωπία και πτωχοτροφία και το της ανθρωπίνης ασθενείας βοήθημα. Μικρόν από της πόλεως πρόελθε και θέασαι την καινήν πόλιν, το της ευσεβείας ταμείον, το κοινόν των εχόντων θησαύρισμα, εις ό τα περιττά του πλούτου, ήδη δε και τα αναγκαία ταις εκείνου παραινέσεσιν αποτίθεται» ( PG 36, 577 C).

O Μ. Βασίλειος με σχέδια και πρακτικό νου δημιουργεί την Βασιλειάδα, το μεγάλο αυτό φιλανθρωπικό συγκρότημα, αναφέρει συγκεκριμένα
«Ό πτωχών έστιν επισημότατον καταγώγιον, υπό Βασιλείου κατασκευασθέν, αφ’ ού την προσηγορίαν την αρχήν έλαβε και εις έτι νυν έχει» (Σωζόμενος).

από Ελληνική Ιστορία

Πηγή: ΑΣτάικου
 Ανάρτηση: ΑΣτάικου