"..............με κατάργησαν........
όχι κλείνοντάς με σε κάτεργό αλλά αφηνοντάς με σε μια βάρκα παλιά, δεμένη σ ενα βράχο του Αιγαίου...Τρεφόμουν από τις φροντίδες του φαροφύλακα-του Νώντα- σε κοντινή βραχονησίδα.......Ο Νώντας σου 'γραψε να πάρεις το πλοίο της γραμμής για να το δω εκείνη τη μέρα του Μάρτη.......να περνά σιμά μου ...να σε δω ...να σ αγκαλιάσω με όλο το νοτιά της νύκτας........
τελικά ήρθε η άγια στιγμή.........
Το καράβι διέσχιζε το πέλαγο ,ολοφώτεινο σα νυφούλα.και συ καθισμένη στο κατάστρωμα χωρίς να μπορείς να μ αντικρύσεις........
δίχως να μ ακούσεις ,με τα θαλασσινά αρώματα να πνίγουν τα δάκρυα και ο λυγμός νάναι σα το βοριά καθισμένο μωρό παρατημένο σ ένα άκαρδο βράχο..........
δε θα το ξανακάνω........το πρωί με βρήκε τυφλό
δε θα το ξαναζητήσω..........το έλεος όλης της γης με είχε ξεβράσει........"
(απόσπασμα από "ενταύθα")
Πηγή: ΑΣτάικου
Ανάρτηση: ΑΣτάικου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου