"Ανοιξη , όπως το κάρβουνο στα δυό σου μάτια"

"Την ¨Ανοιξη την σκέφτομαι
μ έναν ήλιο στρωμένο στο τραπέζι

Μια κανάτα ακουμπισμένη πάνω σε μια παπαρούνα

Το θάρρος κρεμασμένο σ ένα καρφί , όπως το άσπρο πουκάμισο

Το ψωμί ζυμωμένο απ την Μάνα μου

--μου φάνηκε ότι ψες περπατούσε δίπλα, στην πινακωτή στην βορεινή πλευρά της αυλής---

Το κουράγιο τυλιγμένο σε πετσέτα λευκή , υφασμένη σε παλιό αργαλειό

Ενα λεμόνι, σωριασμένο ανάσκελα, στο φως, στο περβάζι

Ενα ποτήρι οίνου , ραγισμένο , με φυτεμένο θυμάρι να τεντώνει τις ευθραυστες ρίζες του.
Από την κρεμασμένη μικρή αράχνη στην πάνω γωνία στο δοκάρι και τα παιδιά να μην την μαρτυράνε

------Η Άνοιξη χωρά όλα τα ζωντανά-----

Το κελάηδημα του κορυδαλλού -θραύσμα χιονιού..

Μα περισσότερο την Άνοιξη την θυμάμαι
από το κλάμα στο ορθάνοιχτο παραθύρι
τη στιγμή της στάχτης
Βλέπεις, το κάρβουνο καίει πολλές φορές το μάτι"

(απόσπασμα) από "Ανοιξη , όπως το κάρβουνο στα δυό σου μάτια" (άννα στάικου)

ph matteo massagrande

Πηγή: ΑΣτάικου
 Ανάρτηση: ΑΣτάικου