Την αγαπώ την μοναξιά σου
όπως την θάλασσα
Κι έχω έναν ηρωισμό μέσα μου γιά σένα
Ο πετροκότσυφας τσαλαβουτά στης οροφής τα λούκια
Κι εγώ ταράζομαι μην είσαι εσύ που ήρθες
Τότε που έφυγες να συναντήσεις το τόπο της ερημιάς
να ξαποστάσεις
τα φτερωτά ανακατώθηκαν μη τύχει και μαζί σου τα πάρεις
Κι έχω ένα ηρωισμό μέσα μου για σενα
Γι αυτή την τόση αβεβαιότητα που την κελαηδώ
και αυτή γίνεται
βεβαιότητα
Πηγή: ΑΣτάικου
Ανάρτηση: ΑΣτάικου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου