Το τελετουργικό-λήξης των εορτών στους μικρός τόπους των παιδικών μας χρόνων,με το στοίβαγμα των μισών καθισμάτων στην άκρη της κληματαριάς έπαιζε τον ρόλο του σχολικού κουδουνιού.
Αλλο πάλι (και αυτό δηλωτικό)... να προσφέρουν-στους παρεθεριστές γονείς μας- σταφυλάκι σε ένα καλάθι τυλιγμένο με λευκή πετσετούλα ρωτώντας πότε το δικό μας πλοίο αναχωρεί.
Αλλες εποχές. Εμείς -τα παιδιά-προσγειωνόμαστε για τα σχολεία και οι όμορφοι και καλόκαρδοι "εκμισθωτές μας" των ηλιόλουστων ασβεστωμένων οικιών, δρομολογούσαν τις αγροτικές τους εργασίες.
Σήμερα καραδοκούν οι μεγαπολυεθνικές που είναι εκμισθωτές ολόκληρων χωρών.
Το λιγνό , με θλίψη και σιωπηλό τελετουργικό έχει προ πολλού λήξει .
Η χοάνη -πόλη αχανής-των περισσοτέρων ασάλευτη και παγερή ξέρει οτι είναι ο τελειώτερος μηχανισμός λαβυρίνθου.
Ο Δαίδαλος άν το έβλεπε θα είχε ίσως πάρει την θέση του Ικαρου,
ph. Zacharias Stellas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου