Κάποια στιγμή έπαψε ο ήχος της ημέρας και η νύχτα
τρέχει αναμαλλιασμένη μη γνωρίζοντας τι της συμβαίνει
οι νύχτες από εδώ και πέρα, μετράνε αλλιώς
κάτι σαν βροχή που βαράει τον τσίγκο
να προσαρμοστούμε στο όραμα
σ αυτό που μας ρίχνει στην άλλη πλευρά αυτής της γραμμής που μας τρυπά το κορμί σαν ατσάλινο δίχτυ
να διανοηθούμε αγώνες αληθινούς
μόνο αυτή την εκδοχή της προσαρμογής να δεχτούμε και μάλιστα κατάστηθα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου