Τελικά εμείς οι ίδιοι είμαστε η τελευταία μας ελπίδα
Όσοι δε μπορούμε να ζήσουμε δίχως τους άλλους ,επειδή οι άλλοι είμαστε
Όσοι δε μπορούμε να σιωπήσουμε ,γιατί τ άδικο αδερφέ μου ή αδερφή μου που σε βρήκε γίνεται δικό μου ,βρίσκεται πάνω μου ,με πνίγει και δε μπορώ να ανασάνω όσο δε το πολεμάω.
Όσοι,σιωπώντας ή ουρλιάζοντας,φανερώνουμε το μέγεθος του κακού και το βάζουμε στη κοινή θέα των ανθρώπων.
Όσοι,σκάβουμε με ψυχή και νου να φανερώσουμε τις αλήθειες ,για σένα και γιά μένα.
Όσοι δε μετράμε το δικό μας όφελος αλλά το κοινό όφελος
Όσοι ακούμε μιά νότα ξεχασμένης μελωδίας και βάζουμε τα κλάματα .
Όσοι αρνούμαστε με πάθος και θυμό να υπογράψουμε ή να σιωπήσουμε σε μέτρα και αποφάσεις που αδελφέ μου ή αδελφή μου θα σε βλάψουν ή μπορεί και να σε σκοτώσουν ακόμη.
Και δε μπορώ αδελφέ μου ή αδελφή μου εγω η ίδια να γίνω φονιάς
Δε μπορώ να έχω ούτε μία τρίχα ευθύνη για το κακό σου.
Γιατί αν έχω ,πρώτα εμένα την ίδια θα έχω σκοτώσει..........
Αυτά τα λίγα περί του τέλους του σιωπητηρίου που για λίγες μέρες ακολούθησα.
φωτογραφία Vivian Maier via Dolores Sampol
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου