"Το "όχι" στον εχθρό ήταν OXI στον χάρο
κι ας πέθαινα , κι ας σκοτωνόμουν, κι ας με βρισκε η σφαίρα κατάστηθα.........
ΟΧΙ Εγώ είχα ουρλιάξει
Εκείνο το "όχι" ήταν "ναι" σε μένα
στα βάθη μου, στα εσωτερικά μου
Ουτε ήρωας , μήτε γενναίος , ένας κτύπος άγριος η άρνηση γίνω σκλάβος
Η ανάβαση στα βουνά Σύνορα ήταν μια μεγάλη σε μένα τον ίδιο, ανάβαση
................Μη με ρωτάς πώς ήταν στα Σύνορα με τον εχθρό να τον γρικάς στο σκοτάδι
Να πιάνεις του τουφεκιού την κάνη και να θωρείς ουρανό το ξημέρωμα
Φάρο στη ζωή πάλι
Ήταν σαν την βροχή σε πελάγη, που σ αρρωσταίνει
αλλά το βαρύ κύμα δεν αποφεύγεις
Βγαίνεις απέναντι, σταγόνα θαλασσινή ή χαλίκι
ή παλιά φλέβα αρχαίας λάβα
Στα ΟΧΙ σου βαρούν σωστούς τους χρόνους , τα μηνίγγια..."
Εγώ ο ταπεινός των ουρανών Δημοσθένης-Δημήτριος έφιαξα την ζωή μου μέσα από τα Οχι
σε οτι με ακύρωνε και μου μαύριζε την δική μου ελάχιστη καρδιά
Γενικά ήμουν και στον Πόλεμο ευχαριστημένος
Και εκεί-βλέπεις- ανακάτεβα το τοπίο με όνειρα με θλίψεις με χαρέα και ακόμη και μια τσουκνίδα ερχόταν και γινόταν πρωταγωνίστρια ...
...............................................
απόσπ από το "ενταύθα" ΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου