απόσπασμα από επιστολή ενός εθελοντή
"...........αδελφέ μου ...........επιτέλους φτάσαμε......τακτοποιήσαμε το νοσοκομειακό υλικό,οι σκηνές είναι σε καλή κατάσταση,---θα αντέξουν ακόμη και σε βομβαρδισμό !
έλεγξα τις κούτες με τα φάρμακα -μια προς μία-είναι όλα όπως τα είχαμε οργανώσει.
Η αντάρα του μετώπου,πού και που φτάνει και σε μας.....αγωνιώ για τα παιδιά που μάχουνται...αγωνιώ .......πάνω στο μουλάρι ανεβαίνοντας προς το μέτωπο,έκλεινα μερικές στιγμές τα μάτια και.. οι τραυματίες μου -----έβλεπα ο αφελής-----είχαν μόνο στραμπουλήξει το γόνυ κι εγώ έκανα χωρατά και γελάγαμε----άκου τί ονειρεύομαι γιατρός άνθρωπος εδώ στο μέτωπο στα σύνορα...........
Είμαι ευτυχής που με δέχτηκαν εθελοντή. Εχει ξαστεριά .Μου φαίνεται θα κοιμηθώ με τα μάτια ανοιχτά απο την πολλή χαρά που θάμαι στο πλευρό των παιδιών μας.
Α.....άκου θα γείρω σε προσκεφάλι στεγνό απο τα κλάματα που μ'έπιαναν μέχρι νά φτάσω..........
Πες στους άλλους ότι το ηθικό όλων μας είναι ακμαίο.
Θα ξαναγράψω σύντομα.
Αν φύγω για ¨πάνω" μη κλάψεις κουτέ...........
Θα σου γράφω με ταχύτητα ουρανοκατέβατη.....
Σε ασπάζομαι.
Δημοσθένης....."
(απ. από το διήγημα "προς ιατρόν κον Δημοσθένη ΕΝΤΑΥΘΑ"
από άννα στάικου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου