"H Πόλη Ζει" φύλλο Οκτωβρίου 2017
ΚΑΥΣΤΙΚΗ ΠΟΤΑΣΑ - άννα στάικου
Ο Μικρός Ήρωας έχει μετακομίσει
Οι μέρες Εθνικής Μνήμης –όπως η μέρα του ΟΧΙ-τελευταία περνούν από πάνω μας σαν πρέσα σιδερένιας και παλιάς σιδερώστρας.
Στη συλλογική μας συνείδηση είναι γραμμένα με μελάνι βουτηγμένο στις φλέβες μας ότι:
---Ο Ελληνικός Λαός αυθόρμητα και με ανιδιοτέλεια συντάχθηκε με την απόφαση της τότε ηγεσίας, να εμποδίσει τον εισβολέα εχθρό και να τον εκδιώξει.
---Επίσης το ηρωϊκό ΟΧΙ ειπώθηκε και υποστηρίχθηκε από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Να θυμήσουμε ότι η πλειοψηφία των πνευματικών ανθρώπων και των διανοουμένων με αυταπάρνηση προσεχώρησε στις στρατιωτικές δυνάμεις ισοδύναμα και ισότιμα με τον απλό λαό.
---Επίσης, οι απλοί άνθρωποι του καθημερινού κάματου,ως στρατευμένοι αντιμετώπισαν το μέτωπο πολέμου και τις γραμμές πυρός, με περισσό θάρρος και γενναιότητα φλεγόμενοι με καρδιά ορμητική, γιά την απώθηση του εχθρού. Από τη σωρεία γραμμάτων που κράτησαν οι απόγονοί τους , με μεγάλη συγκίνηση, περιγράφονται και αναβλύζουν, τα όνειρα της νίκης και της δικαιωμένης επιστροφής τους στις οικογένειές του και στον καθημερινό τους μόχθο, στεφανωμένοι σεμνό και ιερό στεφάνι του χρέους στην πατρίδα , στον τόπο και στους ανθρώπους της.
---Ακόμη. Το ΟΧΙ το βροντοφώναξαν και οι γυναίκες.Μάνες, μικρομάνες, μικροπαντρεμένες και νιές σα τα κρύα τα νερά.Μόνο τις ηλικιωμένες και τις νεώτερες Ηπειρώτισσες να θυμηθούμε, που τροφοδοτούσαν το μέτωπο στην Πίνδο, αντιλαμβανόμαστε ότι
Το ΟΧΙ το είπε το σύνολο του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
Ερχόμαστε στις μέρες μας.
Γράφω και έχω βάλει στο pc να ακούγεται Ο Γ Θαλάσσης, η Κατερίνα και ο Σπίθας στον υπέροχο «ο μικρός Ηρως» του Στέλιου Ανεμοδουρά, με μουσική του Λουκιανού Κηλαηδόνη:
«από την μια οι Ιταλοί και οι Γερμανοί για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα ταραταα …ταρατατα….»
Σήμερα. Τι σημαίνει «Λαός».?
Χιλιάδες χρόνια λαός σήμαινε:Είμαστε ΕΜΕΙΣ εδώ σε αυτόν τον τόπο, και όσοι δεν πατούμε εδώ πάλι είμαστε σε αυτό τον τόπο επειδή προερχόμαστε από την ίδια μήτρα εντοπιότητας και πολιτισμού. Είμαστε Αρα υπάρχουμε ως υποκείμενα μέσα στη σχέση μας.
Μιλάμε την ίδια γλώσσα. Χαυλιόδοντες αιωνιότητας τα ελληνικά μας. Τα μιλάμε εδώ στα εδάφη που πατούμε και όπου αλλού οι Ελληνες υπάρχουν.
Μήτρα το Αιγαίο. Πέλαγος με ονοματεπώνυμο και νου ελληνικό.
Πολεμήσαμε άπαντες όπου και όταν το εχθρικό σπαθί, το έμπηγαν άρπαγες εχθροί στο δικό μας σώμα και στο σώμα του τόπου μας.
Οι προγονοί μας διηγούνται στους αιώνες μυριάδες ιστορίες δόξας νικηφόρας ή θρηνούν νύμφες μοιρολογίστρες σε κυκλικούς χορούς τα πάθη , τις ήττες και τις προδοσίες.
Κάματος.Οργώσαμε κάνοντας το κορμί μας αλέτρι
Γεννήσαμε κάνοντας τις μήτρες μας πελάγη και τον ουρανό αποζητήσαμε ως σπερματοδότη.
Μισηθήκαμε πολλές φορές μεταξύ μας
Πάρα πολλές. Με οργή μιλήσαμε σε αδελφοκτόνα φοβερά πάθη.
Αλλά αποτέλεσε πάντα προσωπική αυστηρά ιστορία
Τα τρομερά μεταξύ μας χωρίσματα ήταν υπόθεση ενός προσώπου σε διπλό ρόλο.
Ουδείς επιτρεπόταν να μας κρίνει.Δεν ήταν δημόσιο θέαμα και βρώση ο καημός μας.
Όταν και όποτε μας κατέκρινε ο εχθρός, ενωνόμαστε παρατώντας τις έριδες στη μελλοντική φιλονικία.
Λαός όπου ο λόγος, ο θάνατος, το παράλογο και η ανάγκη της ύπαρξης αναβλύζαν σε ενιαίο καυτό σύνολο σχέσης.
ΙΔΟΥ το πρόσωπο το ελληνικό.
Η μουσική Κηλαηδόνη άδει:
«Πού είσαι τώρα και σε έχω χάσει καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση ταρατατα….»
Ασφαλώς και ο Δ Σολωμός υμνεί του σπαθιού την κόψη την τρομερή.
Ότι παραπάνω περιγράφηκε είναι τρομερό και ιερό.
Πάμε στο σήμερα.
Τι εννοούμε σήμερα λαός Ελληνικός?
Είμαστε κάτοικοι με κοινή εντοπιότητα σε αυτά τα εδάφη.
Τα υπέροχα χαρακτηριστικά μας που αλέθονταν και ζυμώνονταν με τον κάματο έχουν αλλοιωθεί λόγω απώλειας του ίδιου του μόχθου.
Αποτελέσαμε ένα υποσύνολο σε ένα μητροπολιτικό ισχυρό υποκείμενο που δομήθηκε εξ αρχής στην αποικιοκρατική του υφή.
Το χαρακτηριστικό της αποικιοκρατίας της Δύσης, πέρα από τις ιστορικές μεταμορφώσεις και αλλαγές,παρέμεινε ως ισχυρός και μόνος λόγος την ύπαρξης της μητρόπολης.
Λαός ελληνικός σημερινός με χαρακτηριστικό μια εγγενή αγαθότητα.
ΝΑΙ ΑΓΑΘΟΤΗΤΑ. Διότι η χιλιάδων ετών ιστορία σε συνέχεια και αλληλοδιαδοχή, με μεγάλες κατά καιρούς εξάρσεις τρέλας μόνο από αγαθούς λαούς προκύπτουν.
Λαός που με παιδική αφέλεια μαγεύτηκε από μπιχλιμπιδωτές κουδουνίστρες –ξελογιάστρες και παρέδωσε το μέτωπο πυρός της πρώτης γραμμής άμυνας στον επιτιθέμενο συνεχώς και αδιαλείπτως εχθρό.
Και εννοούμε, φυσικά, ότι μέτωπο είναι τα Γράμματά μας και η Τέχνη μας και η ζώσα και ρέουσα ως ποτάμι διαυγής Παράδοση και επιτιθέμενος εχθρός είναι ο ισχυρός που για να αποκομίσει κέρδη, το πρώτο που υφαρπάζει και καταστρέφει είναι ότι ως πλούτο ψυχικό ένας λαός διαθέτει.
Οποιος λαός παραδίνει αυτό το μέτωπο (παρασυρμένος ή όχι –αυτό δεν ενδιαφέρει) την έχει άσχημα. Το παρόν του αποτελεί δυστοπία και το μέλλον του διαφαίνεται απειλητικά αφανισμένο.
Ελληνικός λαός σήμερα.
Που πρώτο μέλημά του είναι να πει ΟΧΙ στον αφανισμό του πνευματικού του πολιτισμού και να υπερασπιστεί μέχρι θανάτου την Παιδεία του. ΝΑΙ. Μέχρι θανάτου.
Αυτό είναι το πρόταγμα του σημερινού ΟΧΙ
Αλλωστε αν ηττηθούμε στον Χώρο (βαρειά είναι η ήττα ασφαλώς) μπορούμε να νικήσουμε εάν δεν ηττηθούμε στον Χρόνο . Στην μνήμη μας δηλαδή.
Εχοντας τον Χρόνο ανασυντάσσουμε τις δυνάμεις μας.
Εάν όμως αμελήσουμε και δεν θωρακίσουμε με γενναία προσωπική ευθύνη ο καθένας μας και η καθεμία μας την ύπαρξή μας και χαθούμε από την ιστορία μας και την μνήμη μας, η Πατρίδα τελειώνει.
Μη λησμονούμε ότι το ΟΧΙ το πολεμούν όλοι όσοι λένε σε όλα ΝΑΙ
Η μουσικούλα τελειώνει
«Η Κατερίνα σ’ αγαπούσε σιωπηλά
αλλά κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες
Χωρίς τον Σπίθα ίσως να ‘ ταν πιο καλά
παρ' όλ' αυτά εσύ τον συγχωρούσες»
ΑΕΡΑΑΑΑ Παιδιά
Τα ζητήματά μας είναι δύσκολα και ο λαός μας είναι επίσης περίεργος
Αλλά τι να κάνουμε, αυτόν τον λαό αγαπάμε.
28 Οκτωβρίου 2017
ph. Katia Chausheva
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου