Αν ο 19ος αιώνας είδε τη γέννηση μιάς "ψυχολογίας χωρίς ψυχή", μιάς επιστήμης δηλαδή που προχώρησε σ ένα βαθμό άγνωστο ως τα τότε την έρευνα πάνω στα ψυχικά φαινόμενα και που ταυτόχρονα αγνόησε ή αποσιώπησε κάθε προβληματισμό σχετικά με την αντικειμενική υπόσταση και ουσία της ίδιας της πηγής αυτών των φαινομένων,εμείς θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τη σημερινή εποχή σαν εποχή της ανθρωπολογίας "χωρίς άνθρωπο".Γιατί, αλήθεια,στην σημερινή εποχή και για΄πρώτη φορά μες στην ιστορία της Ανθρωπότητας,ο άνθρωπος έγινε αντικείμενο της πιό πολύπλευρης, της πιό τελειοποιημένης ψυχοσωματικής,ψυχοπαθολογικής,κοινωνιολογικής,φιλοσοφικοϊστορικής έρευνας και ταυτόχρονα ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος-τόσο στην άμεση ψυχική και ιστορική μας ζωή όσο και στην πνευματική μορφή που της δίνουμε-δεν ήταν τόσο μακρινός και άγνωστος.
Κώστας Παπαϊωάννου "Ο άνθρωπος και ο ίσκιος του"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου