Στη μνήμη του Χριστόφορου Μηλιώνη

Στη μνήμη του Χριστόφορου Μηλιώνη , που σα σήμερα "έφυγε'"

ένα μικρό απόσπασμα από το διήγημα του:ΛΕΥΚΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

«Ὅ­λα τώ­ρα τε­λεί­ω­σαν!», σκέ­φτη­κα.

Ἔ­γι­νε βα­θὺ σκο­τά­δι καὶ βα­θειὰ σι­ω­πή. Τό­σο σκο­τά­δι καὶ τέ­τοια σι­ω­πὴ ποὺ πρώ­τη φο­ρὰ τὰ γνώ­ρι­ζα. Πό­σο θὰ κρα­τοῦ­σε; Καὶ πῶς λο­γα­ριά­ζουν ἐ­δῶ τὸ χρό­νο; Ἄρ­χι­σα νὰ με­τρῶ μέ­σα μου, ὥ­σπου οἱ ἀ­ριθ­μοὶ μὲ ἐγ­κα­τέ­λει­ψαν καὶ ἔ­μει­να μό­νος ἐ­γὼ μὲς στὴ σι­ω­πή.

Κά­ποι­α στιγ­μὴ ξε­κί­νη­σε ἕ­νας ἦ­χος μα­λα­κός, γλυ­κὸς θὰ τὸν ἔ­λε­γα, συ­νε­χὴς καὶ κα­τευ­να­στι­κός. Σι­γὰ σι­γὰ ἄρ­χι­σε νὰ δι­α­γρά­φε­ται μπρο­στά μου τὸ σπί­τι μου μὲ τὸ μπαλ­κό­νι καὶ τὶς γλά­στρες, ὁ κῆ­πος μὲ τὶς πα­σχα­λι­ὲς καὶ τὰ λα­χα­νι­κά, ἡ αὐ­λὴ μὲ τὴ φλα­μου­ριά, οἱ ἀ­δερ­φές μου νὰ κεν­τᾶ­νε στὸν ἴ­σκιο της, ἡ για­γιά μου νὰ λι­ά­ζε­ται κά­τω ἀ­πὸ τὸ μπαλ­κό­νι, ὁ πα­τέ­ρας μου νὰ μπά­ζει τὰ κα­τσί­κια στὸ ἀ­χού­ρι, μ΄ ἕ­να ρα­βδὶ στὸ χέ­ρι. Δὲν ἔ­βλε­πα τὴ μά­να μου καὶ πῆ­ρα τὸ δρο­μά­κι ποὺ πή­γαι­νε στοὺς κή­πους. Ἀ­νέ­βη­κα στοῦ «Μπέ­η τὸ λι­θά­ρι» . Κά­τω χα­μη­λὰ ἦ­ταν τὸ ρέ­μα, καὶ ἴ­σως ὁ ἦ­χος ποὺ ὅ­λο καὶ δυ­νά­μω­νε νὰ ἦ­ταν ἀ­π’ τὸ νε­ρὸ ποὺ κυ­λοῦ­σε ἀ­πὸ τοὺς κα­ταρ­ρά­χτες κα­τε­βαί­νον­τας πρὸς τὸν Πα­λι­ό­μυ­λο. Ἡ μά­να μου περ­νοῦ­σε μὲ τὸ γα­ϊ­δού­ρι μας φορ­τω­μέ­νο τὶς βα­ρέ­λες. Πή­γαι­νε νὰ τὶς γε­μί­σει στὴ βρύ­ση, καὶ τὸ τσίγ­κι­νο χω­νὶ μὲ τὸν μα­στρα­πὰ στὰ με­σο­σά­μα­ρα χτυ­ποῦ­σε στὸ ρυθ­μὸ τοῦ βη­μα­τι­σμοῦ τοῦ ζώ­ου.

Ἕ­νας κό­τσυ­φας τρό­μα­ξε καὶ μ’ ἕ­να μου­σι­κὸ σφύ­ριγ­μα πέ­τα­ξε ἀ­πὸ τὴν ἀ­γρι­ο­κε­ρα­σιὰ καὶ βού­τη­ξε χα­μη­λά, ἐ­κεῖ ποὺ ἦ­ταν οἱ κῆ­ποι."

φωτογραφία : ΜΟΥΡΓΚΑΝΑ από Γιάννη Βέλλη

ph by John Vellis

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου