Εν συντομία
θυμάμαι έναν παλιό φωτογράφο που ακολουθούσε τα ξυπόλητα τάγματα -ανθρώπων ρημαγμένων-και- στρίβοντας το τσιγάρο του -
απάντησε στην ερώτηση "πώς κατάφερνε να είναι αληθινός στην αποτύπωση της τραγικότητας" μου είπε,λοιπόν:
"Mα είμαι ο ίδιος ρημάδι.........Αντίσταση κάνω"
και συμπλήρωνε
"αναπνέω γι ν ακούσω ως ριπή την φωνή να λέει , αέραααα"
η αλήθεια ντυμένη ως έπος αόρατο...
Πέτερ Χάντκε...
Αν ένα έθνος χάσει τους παραμυθάδες του, χάνει και την παιδική του ηλικία..
Τόν θυμήθηκα, έτσι σαν κόκκος σκόνης που μου μπήκε στο μάτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου