Ηττημένος σπλαχνικά αγναντεύω τον απέναντι τοίχο
Τον βλέπω άλλοτε ως οθόνη του σινεμά
άλλοτε ως σκηνή θεάτρου
Περνούν δυό τρεις ώρες με ονειρική αναπαράσταση
Τελευταία αλλάζω τα σενάρια στην πλοκή που βλέπω και με ενταση παρατήρησης παρεμβαίνω
Ο τοίχος είναι μνημείο του στέρνου πολλών ανθρώπων
Ενταφίασαν εδώ, οτι η ανθρωπότητα ονειρεύτηκε και γδυτοί από όνειρα , μύθους, ήρωες, ανατολές λειωμένες στο χρυσό, τον παιδικό εαυτό ανατίναξαν στο εσωτερικό τους μέχρι να γίνει σκόνη
Πού πήγαν και τι απόγιναν όλοι οι άλλοι και με έχρισαν τελετάρχη κηδειών;;
Θα περιμένω κάποιον με ανθρωπιά μεγάλη -βουτηγμένη στη σιωπή-χωρίς να με ρωτήσει τι κάνω ή τι θα κάνω
Τον περιμένω σαν ένας από τους πρώτους θνητούς στην νεαρή γη
Θα τον αγκαλίασω και σφιχτά θα θρηνήσουμε
Ισως ο τοίχος φτιάξει από μόνος του ανθισμένα τοπία
Ισως το ταβάνι γίνει στερέωμα
Δεν θα θέλει κάτι από μένα ουτε εγώ κάτι από κείνον
Χωρίς συναλλαγές και συμφωνίες θα ακούσουμε την κοσμική αρπα
Κι αν δεν βρεθεί κι αν δεν φανεί
το κύμα της θρηνητικής πνοής μου θα του χαρίσει έναν αστρολάβο τουλάχιστον αυτός να μη χαθεί
ΠΗΓΗ --ακλιτον--
Χρονολόγιο 27/05/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου