Στροφές για το άλογο
Κωστής Παλαμάς
Του αλόγου ψέλνω ευλαβικά το σαν ιερό κοντάκι.
Κύριος αφότου ο άνθρωπος γιομίζει σε, Οικουμένη,
τ’ άλογο, των παραμυθιών το τίμιο νοητάκι,
ζει με τον άνθρωπο ένα αυτό κι ένα μ’ αυτόν πεθαίνει.
Μυρίζεται τον πόλεμο, γαύρο τη γη τη σκάφτει,
μήτε φοβάται το σπαθί, δεν τρέμει το τουφέκι,
όταν ακούει τη σάλπιγγα, φριμάζει, σειέται, ανάφτει,
ο βιβλικός διαλαλητής τον έπαινο τού πλέκει.
Την Ανδρομέδα Πήγασος με τον Περσέα λυτρώνει,
Βουκέφαλος υπηρετεί τον ήρωα των ηρώων,
των αντρειωμένων ιπποτών τους έρωτες φτερώνει·
τ’ άλογο, και των θλιβερών Κισσώτων ο Αχαμνόων.
Θεού πλάσμα ξετινάχτηκε, Θεού δώρο στον αγώνα
του Κυρίου τ’ ατρύγητου στοιχείου με την Παλλάδα.
Κι αν η αγριλιά το νίκησε, της Αθηνάς κορόνα,
μίλησε με τον Αχιλλέα, στη δόξα σου, Ιλιάδα!
Ω! το άλογο που το ’καμε Θεός όλο από το κύμα,
χαίτη και πόδι όπου σταθεί και αφρός και περπατάει,
σαν το θεριό είν’ ακράταγο, κρατιέται σαν το θύμα,
σε βλέπει, κι η αρετή, θαρρείς, εσένα πως κοιτάει!
Για τα στεφάνια αθλητικά, μαρτυρικά κινάει
στων τσίρκων μες στην οχλοβοή και των ιπποδρομίων,
το πείσμα και το στοίχημα στο δρόμο του γεννάει
μουρλά, και πάει με την ορμή των άσβηστων στοιχείων.
(Κι εσύ, με της ψυχής σου εσύ που μ’ έζωσες τα θάμπη,
όταν η νιότη σου πρωινό σα χάραμα κι εγέλα,
σε γνώρισαν της δροσερής που εζούσες γης σου οι κάμποι
να γέρνεις αμαζονική στου αλόγου σου τη σέλα…)
εργο Καλλιτέχνης Safet Zec
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου