Εγώ ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ-ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
"Το "όχι" στον εχθρό ήταν OXI στον χάρο
κι ας πέθαινα , κι ας σκοτωνόμουν, κι ας μέ βρισκε η σφαίρα κατάστηθα...........
ΟΧΙ εγώ είχα ουρλιάξει
Εκείνο το "όχι" ήταν "ναι" σε μένα
στα βάθη μου, στα εσωτερικά μου
Ουτε ήρωας , μήτε γενναίος , ένας κτύπος άγριος η άρνηση να γίνω σκλάβος
Η ανάβαση στα βουνά, ήταν μια άνοδος στα δικά μου σπλάχνα
................Μη με ρωτάς πώς ήταν, με τον εχθρό να τον γρικάς στο σκοτάδι
Να πιάνεις του τουφεκιού την κάννη και να θωρείς ουρανό το ξημέρωμα.
Το ΟΧΙ , βροχή σε πελάγη ιαματική
Βγαίνεις απέναντι, σταγόνα θαλασσινή ή χαλίκι
ή παλιά αρχαία φλέβα λάβας
Στα ΟΧΙ σου βαρούν, σωστούς τους χρόνους , τα μηνίγγια...
Εγώ ο ταπεινός των ουρανών Δημοσθένης-Δημήτριος έφιαξα την ζωή μου μέσα από τα Οχι
σε ότι με ακύρωνε και μου μαύριζε την δική μου ελάχιστη καρδιά
Με την καρδιά μου γεννήθηκα και χωρίς να την προδώσω αποζητούσα να αποθάνω
Γενικά, πάντως, ήμουν και στον Πόλεμο ευχαριστημένος
Και εκεί-βλέπεις- ανακάτεβα το τοπίο με όνειρα με θλίψεις με χαρές και ακόμη και μια τσουκνίδα ερχόταν και γινόταν πρωταγωνίστρια ...τυλιγόμουν τα βράδια με την χλάινη και την ονομάτιζα το αρχαίο μου ξεφτισμένο σκουτάρι .....συντροφιά στα φλογωμένα στρατιά και γινόταν η πιό αγαπημένη συντροφιά...
...............................................
απόσπ από το "ενταύθα" ΑΣ για τις ευχές στον Πατέρα μου που κατοικεί στα Ουράνια. (2013)
.............................................
ΠΗΓΗ Άκλιτον-ΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου