Πασαγιάννης, Σπήλιος «Ζωή»

Πασαγιάννης, Σπήλιος

«Ζωή»

(απόσπασμα)

Καθάριο κι ὁλογάληνο κυλιέται τὸ ποτάμι,

Καὶ μὲ τ' ἀργὸ κατέβασμα βογγάει ἡ νεροσυρμή του,

Καὶ τὸ νερομουρμούρισμα μὲς τὴν ἐρμιὰ ἀγροικιέται

Νεραϊδικὸ κι ἀσώπαστο τραγούδι μαγεμένο.

Τὰ ποταμήσια σύδεντρα σιγὰ καταβουΐζουν

Μὲ τ' ἀγεροφυσήματα καὶ μὲ τὰ δροσοφόρια·

Καὶ στὰ κλαδιὰ λαλοῦν πουλιά, καὶ τὶς νυχτιὲς τ' ἀηδόνια

Σκορπᾶνε τὸ παράπονο. Καὶ μὲς τὰ μεσημέρια

Συχνὰ ξεφεύγουν τὰ νερά, καὶ στ' ἄσπρα τὰ χαλίκια

Οἱ νεροφίδες λιάζονται κι ἀργόσειστες γλυστρᾶνε.

Τὰ λευκοτόπια σὰν ψυχὲς τὰ φύλλα ἀναφτεριάζουν,

Κ' οἱ πικροδάφνες κ' οἱ λυγιὲς μυροκοποῦν τ' ἀγέρι,

Ποῦ κατεβάζουν οἱ συρμὲς καὶ χύνουν οἱ κορφοῦλες.

Καὶ στὶς σγουρὲς μοσκοετιὲς καὶ στὰ νεροκαλάμια,

Κι ἀνάγυρα στὶς σφενταμιὲς καὶ στὶς πλατιὲς πλατάνες

Ἀρχίζει τὸν κελαδισμὸν ἡ ἄσπρη ἡ ποταμίδα.

Κι ἀπὸ τὸ στριγγλοπέρασμα ἁπλώνεται τραγούδι

Κάποιου διαβάτη καὶ βουβὸ στὴν ποταμιὰ χωνεύει.

Στὴ ράχη ἀπάνου ἀσπρολογοῦν ποὺ βόσκουν τὰ κοπάδια

Καὶ τὰ κουδούνια ἀχολογοῦν καὶ τὰ βελάσματά τους

Γλυκὰ γλυκὰ κι ὁλόβουβα παντόγυρα στὰ πλάγια.

Πέρα στὸν ἥσκιο τοῦ φτελιᾶ κάθεται ἡ βοσκοποῦλα,

Τ' ἀρνιὰ σταλίζουν στὴ δροσιά, στὴ χλόη κι ἀναχαράζουν,

Καὶ ἐκείνη πλέχει κάνιστρο καὶ λέει ψιλὸ τραγούδι,

Κι ὥρια τὰ γυροπόταμα τ' ἀντιλαλοῦν κ' οἱ ράχες.

Τὰ πεταλούδια ξεπετοῦν, π' ἀνθὸ σ' ἀνθὸ καθοῦνται,

Καὶ μὲ τὰ ἡλιοκαθίσματα τὰ ζουδολαμπινέρια

Βουΐζουν στὰ χαμόδεντρα καὶ στὰ ξερὰ λουλούδια.

Ἡ ποταμιὰ μυροκοπάει. Τ' ἀπόσπερο τ' ἀγέρι

Γύρω φυσάει καὶ γέρνουνε τὰ κλαρικά, καὶ ἐκεῖθε

Ἀπὸ τὸ πλατανόρεμα φωνὲς κι ἀχοὶ ξεβγαίνουν,

Ποὺ οἱ βοϊδολάτες βουκεντροῦν καὶ φέρνουν τὰ κοπάδια·

Καὶ τ' ἀποσπέρι ἐσούρπωσε. Ὁλογυρνοῦν στὰ σκότη,

Καὶ στὶς ροδάφνες φτερουγοῦν οἱ νερονυχτερίδες,

Κι ἀγγιάζουν στοὺς ἀζώγυρους τὰ ἀπούπουλα φτερούγια.

Κάποτε κάπου τσιριχτὰ λαλήματα αγροικιοῦνται,

Ποὺ τὰ πουλάκια ἀναζητοῦν, ἀφ' τὶς βοσκὲς γυρνῶντας,

Νὰ βροῦν καθένα τὴ φωλιά, τὴν κούρνια νὰ καλιάσει.

Κι ὅταν νυχτώσει ὁλόπυκνα σιγαλινεύει ἡ πλάση,

Καὶ τὸ ποτάμι ἀργοκυλάει κι ἀχοβουΐζει μόνο

Βαθιὰ στὸ ρέμα στὴν ἐρημιά, κι ὁ βόγγος του σκορπιέται

Γύρω στὶς ἀρτηράδες του καὶ τ' ἀποσύρματά του,

Φριχτὸς στὴ νυχτοσιγαλιὰ κι ἀγνωρογεννημένος.

Ph. Doug Aitken

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου