Sofia Kolotourou
ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΤΩΜΑ
Από τον δεύτερο δεν βλέπεις το φεγγάρι,
-δεν έχεις μήτε μια σοφίτα, έναν φεγγίτη –
μνήμες κακές ως τα θεμέλια έχει το σπίτι,
μαύρη σκιά μες την ομίχλη το ‘χει πάρει.
Πονάει το σπίτι, τριάντα χρόνια με πονάει,
κι έχει μια δύσκολη κι ανείπωτη ιστορία.
Γνέφει η κουρτίνα, χαιρετάει σαν κυρία,
κι ολοένα η θύμιση πιο πίσω με τραβάει.
Αλλά τον Αύγουστο λιγάκι ξεγελιέμαι·
μια τέτοια νύχτα, μια πανσέληνη ώρα,
που οραματίζομαι μια δίχως πόνο χώρα
και με τη σκέψη της χαράς αποξεχνιέμαι.
Η γλυκιά νύχτα μ’ έχει απόψε συνεπάρει,
σε κόσμους πάλι μαγικούς, των οραμάτων,
όπου πεθαίνουν και οι μνήμες των θανάτων.
Μα από τον δεύτερο δεν βλέπω το φεγγάρι.
