......η άρνηση να δούμε την γύμνια μας
η αποδοχή να αισθανόμαστε κυνικοί μια κι ο κόσμος είναι κυνικός
η παράδοση της σκέψης μας σε κατασκευές δόλου
όλα αυτά
και περισσότερο απ όλα, τι να πεις στα παιδιά και πώς να ζωγραφίσεις ποιητικά τα όνειρα, που μπορούν να τα χουν ορόσημο για ένα μέλλον ανθρώπινο
και να τρέμεις τις εξελίξεις -όχι γιατί μπορεί να σε πεθάνουν --
αλλά από την υπερκόπωση να πείς ότι ένα και ένα κάνουν δύο
και να σε χαρακτηρίζουν με κομματική γλώσσα,
πράγμα που σημαίνει οτι το ελασσον της λογικής έχει καταστραφεί
και ο καπιταλισμός --που δεν είναι καπιταλισμός , --να ορέγεται πολέμους και να φτιάξει τον κόσμο από την αρχή
δλδ εννοεί να κάνει οικονομία στα τσιμέντα και να κατασκευάσει τοίχους με τα σκοτωμένα κορμιά
και οι εναπομείναντες να μιλάνε για θαύμα που σώθηκαν , πατώντας στον νεκρό για να τον σπρώξουν, και εσύ που έλεγες ενα κι ένα μας κάνουν δύο
να βρεθείς σε δίλημμα που δεν είχες φανταστεί
---να πέσω μόνος ή να με ρίξουν--
κι η ποίηση να είναι το θρόισμα των ζαρωμένων φύλλων από την ορμή της πτώσης και λυρισμός η βουή του γδούπου....
και τα παιδιά ;; θα τα έχουμε ήδη ξεγράψει
για ποιά ποίηση μιλάμε όταν σκοτώσαμε οτι αγαπά και αισθάνεται;;
φωτό Κρήτη Νότος livaniana
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου