Marlon Brando για την Dianne Wiest/Συνέντευξη με τον James Grissom/1991

"Ο Gadg [Kazan] μου έδωσε μια σκηνοθεσία στο "Streetcar" που με βοήθησε στη σχέση μου με την Blanche -- και με την Jessica [Tandy]. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την έλξη/απώθηση που υπήρχε μεταξύ Stanley και Blanche: Συνέχισα να ψάχνω για αυτό που ο Tenn αποκάλεσε το τολμηρό, μαύρο περίγραμμα γύρω από τη σχέση, γύρω από κάθε σκηνή. Φυσικά, δεν υπάρχουν τέτοιες γραμμές στη ζωή -- είμαστε πάντα τρελά ασαφείς, τρελά ασυνεπείς. Παρόλα αυτά, δεν μπορούσα να διαχειριστώ τη σχέση και τις σκηνές Ο Καζάν με πήρε στην άκρη και μου είπε ότι έπρεπε να σκεφτώ τη Μπλανς ως ένα εξαίσιο, λεπτό, ανεκτίμητο κομμάτι Κίνας--ένα φλιτζάνι, ίσως, που το κρατούσε κάποτε ένα μέλος της γαλλικής βασιλικής οικογένειας-- και ήταν εμπιστεύομαι τη φροντίδα μου. Είμαι διστακτικός αλλά περίεργος: Τι να κάνω με αυτό το πράγμα; Αναρωτιέμαι με το κόστος του; Αναρωτιέμαι αν τελικά μπορεί να είναι ένα δώρο για εμένα και τη γυναίκα μου. Ό,τι αξίζει θα βοηθήσει με το κόστος του μωρού και του νέου διαμερίσματος που θα χρειαστούμε Κοιτάζω το κύπελλο· σκέφτομαι αυτά ε όποιος το κρατούσε, το χρησιμοποίησε. Το τοποθετώ σε διάφορα σημεία γύρω από το διαμέρισμα, βλέποντας πώς φαίνεται σε διάφορες γωνίες και διάφορα φώτα. Και τότε - νωρίτερα από όσο νόμιζα - γίνομαι ανυπόμονος με τη φροντίδα αυτού του φλυτζανιού. Δεν έχει ειπωθεί τίποτα για το μέλλον του. όχι, μου έχουν έρθει ευχαριστώ για τη συντήρηση. Αγανακτώ για τα τρυφερά βήματα που πρέπει να κάνουμε γύρω από αυτό το κύπελλο. τις σιωπές που είναι απαραίτητες στην περιοχή της λιχουδιάς του. Θέλω το φλιτζάνι έξω από το διαμέρισμα, μακριά από τα μάτια μου. Είναι πολύς κόπος για πολύ λίγη ανταμοιβή και η τιμή του έχει αντικαταστήσει ό,τι καλοσύνη θα ήθελα για τον εαυτό μου. Ζητώ λοιπόν να αφαιρεθεί, να μεταφερθεί σε ασφαλέστερο μέρος. αγνοούμαι. Οπότε σπάω το φλιτζάνι. Το πετάω στον τοίχο που είναι η οργή μου και ο φθόνος μου. Αλλά πριν το κάνω αυτό, κάθομαι στο διαμέρισμά μου, με το ιδρωμένο, βρώμικο πουκάμισό μου και απολαμβάνω ένα ποτό από αυτό το φλιτζάνι. Ένας Γάλλος βασιλιάς μπορεί να είχε κάποτε το τσάι του από αυτό το φλιτζάνι, και τώρα απολαμβάνω ένα Schlitz από αυτό το μικροσκοπικό κόσμημα ενός φλυτζανιού. Χρησιμοποιώ το κύπελλο πριν το καταστρέψω. Το χαίρομαι πριν το πάρω τον έλεγχο. Έτσι με βοήθησε ο Καζάν να καταλάβω και να συμπεριφέρομαι στην Μπλανς. Νομίζω ότι η Dianne είναι σαν αυτό το εύθραυστο, ανεκτίμητο φλιτζάνι, αλλά θέλω να συνεχίσω να το βάζω σε διαφορετικά φώτα και μέρη, και ακριβώς όταν νομίζω ότι καταλαβαίνω τις χρήσεις αυτού του φλιτζανιού -- εννοώ πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις με ένα φλιτζάνι ?-- με εκπλήσσει με τα βοηθητικά προγράμματα που μπορεί να παράγει μέσα από το φλιτζάνι που παρέχει. Υπάρχουν διάφορα πράγματα που προέρχονται από αυτό το φαινομενικά εύθραυστο κύπελλο, και είμαι σε ένταση γύρω του -- όχι επειδή δεν έχω εμπιστοσύνη στο πώς θα χειριστεί τα εύθραυστα περιγράμματα της -- και υπάρχουν έντονες, μαύρες γραμμές γύρω από τις προθέσεις της -- αλλά επειδή εκεί είναι κίνδυνος, υπάρχει έκπληξη. Πρέπει να φέρουμε το κύπελλο σε ένα ασφαλές μέρος, πρέπει να το περάσουμε από την αίθουσα -- την παράσταση, την ταινία -- και σε ένα νέο μέρος. Συμβαίνει πάντα? είναι πάντα ασφαλής. Ωστόσο, το ταξίδι είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Πήρα πολύ χρόνο για να πω ότι μελετώ και σέβομαι τη δουλειά της, έτσι δεν είναι; Αλλά πέρασα το δωμάτιο."

 Marlon Brando για την Dianne Wiest/Συνέντευξη με τον James Grissom/1991

"Gadg [Kazan] gave me a piece of direction in 'Streetcar' that helped me with my relationship with Blanche--and with Jessica [Tandy]. I could never understand the attraction/repulsion that existed between Stanley and Blanche: I kept looking for what Tenn called the bold, black outline around the relationship, around each scene. Of course, no such lines exist in life--we are always maddeningly unclear, maddeningly inconsistent. Still, I couldn't manage the relationship, and the scenes were rocky. Kazan took me aside and told me that I should think of Blanche as an exquisite, delicate, priceless piece of china--a cup, perhaps, that had once been held by a member of French royalty--and it has been entrusted to my care. I am hesitant but curious: What do I do with this thing? I wonder at its cost; I wonder if it might ultimately be a gift to me and my wife. Whatever it may be worth will help with the costs of the baby and the new apartment we'll need. I stare at the cup; I think about those who held it, used it. I place it in different places around the apartment, seeing how it looks in various nooks and various lights. And then--sooner than I thought--I become impatient with the care of this cup. Nothing has been said about its future; no thanks have come to me for the maintenance. I resent the tender steps we must take around this cup; the silences that are necessary in the vicinity of its delicacy. I want the cup out of the apartment, out of my sight. It is too much trouble for too little reward, and its honor has replaced whatever kindnesses I might have wanted for myself. So I ask that it be removed, taken to a safer place. I am ignored. So I smash the cup. I throw it against the wall that is my rage and my envy. But before I do this, I sit in my apartment, in my sweaty, dirty shirt, and I enjoy a drink from this cup. A French king may have once had his tea from this cup, and I now enjoy a Schlitz from this tiny jewel of a cup. I use the cup before I destroy it. I take pleasure from it before I take control of it. That is how Kazan helped me understand and treat Blanche. I think that Dianne is like this fragile, priceless cup, but I want to keep putting it in different lights and places, and right when I think I understand the uses of this cup--I mean how many things can you do with a cup?--she surprises me with the utilities she can produce from within the cup she provides. There are various things coming from this seemingly fragile cup, and I am tense around it--not because I have no trust of how she will handle her fragile contours--and there are bold, black lines around her intentions--but because there is peril, there is surprise. We must get the cup to a safe place, we must get it across the room--the play, the film--and to a new place. It always happens; she is always safe. The journey is gloriously dangerous, however. I took a long time to say I study and respect her work, didn't I? But I got across the room." Marlon Brando on Dianne Wiest/Interview with James Grissom/1991

Follies of God

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου