Tennessee Williams στην Dianne Wiest/Συνέντευξη με τον James Grissom/1982

«Δεν φοβάμαι καθόλου να σε αφήσω να τη δεις να σκέφτεται, να τη δεις να καταρρέει, να τη βλέπεις να προσαρμόζεται, να ανεβαίνει, να επικρατεί. Έχει αξιοσημείωτα επίπεδα στη δουλειά της, τη φωνή της, την παρουσίασή της. Όταν την είδα για πρώτη φορά στη σκηνή, ένιωσα ότι είχε συμβεί ένα λάθος: Φαινόταν χαμένη, ξαφνιασμένη από το φως και τον θόρυβο που την περιέβαλλε. Αυτό ήταν, ωστόσο, μέρος ενός λαμπρού χαρακτηρισμού που τελικά άνθισε σε κάτι που με έκανε να σκεφτώ ότι μπορούσα να γράψω κάτι γι' αυτήν. Η ομίχλη κύλησε για εμένα, παρόλο που ήταν απολύτως ξεκάθαρη: Είχε χειριστεί τη δική της ομίχλη την ώρα της. Νομίζω ότι χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να αποκαλυφθείς τόσο ευάλωτος και να το κάνεις με τρόπο που δεν ζητάει συμπάθεια ή χειροκρότημα. Εκτίθεται πλήρως, χωρίς συγγνώμη ή περιττό αποτέλεσμα. Είναι πολύ γενναία και πολύ όμορφη, και θέλετε να προστατέψετε τον χαρακτήρα της - δεν νιώθετε την ανάγκη να προστατεύσετε την ηθοποιό επειδή η ηθοποιός ελέγχει πλήρως τα διάφορα όργανα της. είναι σκοτεινές γωνιές στην Άλμα και στην Αμάντα και Η Μπλανς, ακόμα και οι καλύτερες ηθοποιοί συχνά γλιστρούν απέναντι ή μακριά τους: Είναι πολύ τρομακτικοί. παίρνουν πολλά από μια ηθοποιό και ένα κοινό. Πιο εύκολο να δουλέψεις στους δακρυϊκούς αδένες ή στο πάθος. Λειτουργεί για να γίνει αυτό, αλλά με έναν πολύ επιφανειακό τρόπο, έναν πολύ θεατρικά επιφανειακό τρόπο. Ονειρεύομαι να είναι η Άλμα ή η Μπλανς — ή η Στέλλα, για αυτό το θέμα. Έχει ένα χάρισμα υποταγής που θα ξεκαθάρισε την αποπλάνηση της Στέλλας. Η Amanda της θα είχε τη βασιλική συμπεριφορά που οδήγησε τους κυρίους στην πόρτα της σε ένα ξεχασμένο σημείο, και θα είχε επίσης τη ζεστασιά και τη γλυκύτητα που θα φώτιζε τη βασανισμένη σχέση της με τον Τομ, τον παραπλανητικό, queer γιο. Αυτή η πράξη βοντβίλ που υπάρχει μεταξύ της Αμάντα και του Τομ δεν έχει ερευνηθεί ποτέ. Ακούγονται γέλια σε εκείνο το διαμέρισμα πριν σβήσουν τα φώτα. Το να σβήνεις τα φώτα στη Νταϊάν θα ήταν καταστροφικό γιατί τόσο πολύ φως πηγάζει από αυτήν. Τόση προσπάθεια θα σβήσει? τόσα πολλά όνειρα. Το σκοτάδι θα ήταν σχεδόν μοιραίο. Πάρα πολλά για να αντέξω."--Tennessee Williams στην Dianne Wiest/Συνέντευξη με τον James Grissom/1982

"Not afraid in the least to let you see her think; see her crumble; see her adjust, rise, prevail. She has remarkable layers to her work, her voice, her presentation. When I first saw her on the stage, I felt that a mistake had occurred: She seemed lost, startled by the light and the noise surrounding her. This was, however, part of a brilliant characterization that ultimately blossomed into something that made me think I could write something for her. Fog rolled in for me, even though she was perfectly clear: She had handled her own fog on her own time. I think it takes great strength to reveal yourself as so vulnerable, and to do it in a way that doesn’t beg for sympathy or applause. She exposes herself fully, without apology or superfluous effect. She’s very brave and very beautiful, and you want to protect her character—you don’t feel the need to protect the actress because the actress is fully in control of her various instruments. There are dark corners to Alma and to Amanda and Blanche, and even the best actresses often glide across or away from them: They’re very frightening; they take a lot out of an actress and an audience. Easier to work on the tear glands or the pathos. It works to do this, but in a very superficial way, a very theatrically superficial way. I dream of her being Alma or Blanche—or Stella, for that matter. She has a gift of subjugation that would clarify the seduction of Stella. Her Amanda would have the regal bearing that led gentlemen to her door at one forgotten point, and she would also have the warmth and the sweetness that would illuminate her tortured relationship with Tom, the errant, queer son. That vaudeville act that exists between Amanda and Tom has never been investigated. There is laughter in that apartment before the lights are turned off. Turning off the lights on Dianne would be shattering because so much light emanates from her. So much effort would be extinguished; so many dreams. The darkness would be almost fatal. Too much to bear."--Tennessee Williams on Dianne Wiest/Interview with James Grissom/1982
Happy Birthday, Ms. Wiest.

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου