Χρονολόγιο Μαγιάτικο της θλίψης και του έρωτα γιορντάνια Νεον--Μάιος 2022

Ο Μάης στο έμπα , στην πύλη της πόλης, σκόνταψε και έσπασε το ιερο οστούν της πλάτης 

Το πήραμε κάποιοι, και το περιφέραμε σαν έναν άλλον επιτάφιο, αυτόν της άνοιξης 

Ο μήνας καταγής αιμορραγούσε και ουτε ένας γιατρός δεν έτρεξε στο προσκεφάλι του 

Αποφάνθηκαν οτι οι μήνες από εδώ και πέρα θα σπάνε , θα θρυμματίζονται , γίνονται σκόνη

Αλλωστε θα σβηστούν τα ονόματα

Με πήραν τα κλάματα, ποτάμια στα μάγουλα, ασταμάτητα και με αλμύρα της θάλασσας

Εστρεψα την πλάτη και σήμανα παράδοση με σπασμό στην ωμοπλάτη

Δεν ήταν νίκη η περιφορά της νεκρής άνοιξης 

Μαύρο μαρτύριο τελετής άχρονης και απάνθρωπης 

Πήρε βροχή

Οι στέγες ποτίζονταν και μέσα στον χαλασμό τα σπίτια δονούνταν σαν τις γυναίκες σαν τα παιδιά 

σαν τα περιστέρια......χίλια της ζωής σαν..........και πάλι σαν.....

Ανυπόδητη, κρέμασα τα παλιακά υποδήματα στο λαιμό να θυμίζει περιδέραιο που να το ξέρω μόνο εγώ

Γέμιζαν οι γόβες και γίνονταν στάμνες των πέτρινων υψωμάτων και ράντιζαν τα χείλη μου και τον λαιμό

Τα στόλισα με κίτρινα ανθάκια φερμένα από τις σπαρτιές των δρόμων

Με πήραν τα γέλια , άρχισα ένα τραγούδι, χόρευα στην λάσπη , 

οποιος μ έβλεπε μόνο λόγο κακό θα είχε 

.....Μου λείπουν τα χέρια σου και τα μπράτσα σου , τα χείλη τα θερμά σου...... 

Να το ξεχάσω 

Να φτιάξω κι άλλο σπάνιο με τα κορδόνια κόσμημα να το δώσω στην μηλιά που τόσο αγαπώ για την αμίλητη παρουσία της 

......Μου λείπει η αγκαλιά .....αυτή που φτιάχνει το κόσμημα κόσμο απ την αρχή.....

Η κατρακύλα στα πρανή, στους αμμόλοφους με στίχους τραβηγμένους ένα έναν από τα βαθιά πετρώματα  των ελληνικών , 

να ψάλλεις στίχους  και ν αντηχεί το σύμπαν, επιστρέφοντας τον αντίλαλο  έρωτα, σε ακολουθία λαμπρή

.....Μου λείπει οτι γεννά την ζωή απ την αρχή με κύματα σαν το αντιφέγγισμα των ματιών σου.....

Δεν με πήρε η νύχτα και ηαπόγνωση 

Με προσπέρασαν

Τις μέρες και τις ώρες θηρία τις κατάπιαν 

Ετρεξα ντυμένη καταιγίδα 

Ο χρόνος χορός βροντούσε 

Αρπες οι τουλίπες και χορδές η βροχή 

.....Μου λείπει η μουσική σου που περνά τον ορίζοντα..... 

Τι ομορφιά η αλυπία και ο επιτάφιος της ελπίδας 

Γέμισαν τα μάτια με λουλούδια που κουτρουβάλιασαν τα πρανή 

Πόσες μέρες μας έμειναν ;; 

Πόσε ώρες και πόσα λεπτά

Ενα πουλί τρανό που η ουρά του με βαψε γαλάζια 

έκλεψε τις ώρες ...............

......Μου λείπει η ζέστη σου που αγγίζει της πλάσης τα πουπουλένια χάδια....

/χρονολόγιο στην στροφή του πλανήτη οπου αυτό το κύρτωμα δεν περιγράφεται 

το μόνο στέρεο θεμέλιο το πρόσωπο σου//

Μάιος 2022

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου