ΕΡΗΜΙΑ--2--
Η ερήμωση απλώνεται σαν σκόνη σε όλα τα περβάζια της πόλης και στις γωνίες που ξεσπούν οι υδρορροές
Στις πόλεις, στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στις άλλοτε καλλωπισμένες βιτρίνες
Στις ταράτσες η ερημιά μετριέται και εσύ μετριέσαι με τους βαθμούς έντασης άπνοιας που έχεις καταπιεί
Να αναφέρεις σε κάποιον την θλίψη σου, ερημώνεις βαθύτερα
Ο καθένας σήμερα σ αυτήν την πόλη περπατά και μέσα του κυριαρχεί ένας ασκός αδειανός από αγάπη που δεν έχει την τύχη, να την μοιραστεί και πνίγεται ἐρμος
Πάλι, οταν δεν έχεις το πρόσωπο χαράς δεν γίνεσαι ισότιμο μέλος μιας παρέας
Διαλέγω την μοναχικότητα μια και περίεργες ερωτήσεις και αναρωτήσεις στο τέλος καταλήγουν σ ένα ερωτηματολόγιο καταιγιστικό
Και εγώ δεν έχω να πω ουτε να απαντήσω
Οπου περπατησα το έκανα με τα δικά μου πέλματα
Τι να καταλάβει ο άλλος
Ερημία σ ένα τοπίο εγκληματικό
Μονάχη να περιμένω σα μοναχός ενός μοναστηριού εγκαταλειμμένου το τέλος
Μαζί με την πέρδικα που έχει κτίσει στην κώχη της ληστευμένης καμπάνας
Απέναντι στο χάος του θεού με ένταση αγάπης , για όσους αγάπησα για όσους μεγάλωσα για όσους γνώρισα για όσους πήραν την σκέψη μου σαν περιστέρι και είδαν το τραύμα
Για όλους
Τι είναι έχθρα δεν ξέρω
Τι εκ γενετής τραύμα μεγάλο η άγνοια της έχθρας ....Τι σταύρωση γι αυτόν που την κουβαλά
Τα πρόσωπα αυτών θα σκέφτομαι στο χάος του πελάγου, της πόλης της ταράτσας, της άμμου, στης αμμοθίνας το σφύριγμα
Αυτόν που ένοιωσε το τρομασγμένο πέταγμα και δεν λαχτάρησε, μήτε αναρωτήθηκε, θα τον αγαπώ και θα του γράψω στο νερό με γραφή ανάδευσης ρευμάτων
Στην θάλασσα τέτοια ώρα γλυστρά ο μπάτης στα γυάλινα κύματα
Και στις ταράτσες ένας τενεκές με βασιλικό που δεν κάηκε από την κάψα κτυπά αδειανός στα μάνταλα
Σκιές στην πόλη των πολλάπλών χρήσεων και των ψηφιακών εφαρμογών
Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου