Δύο ορατές σχολές ψυχικής στάσης
-----Η μία με γνώμονα την νηφαλιότητα πάνω από όλα
ουτως ώστε να μείνει ανοιχτή η δίοδος αντίστασης και σωσμού πατρίδας και δικού μας
Αυτή η στάση είναι καθημερινή άσκηση, καθε λεπτό αναμέτρηση μ ένα τόνο σκόνης που πλέον είναι συμπαγής και κυρίως αυτή η αναμέτρηση, εμπεριέχει το κοινό καλό και την αγάπη για το όλον
Επομένως --ως γνωστό--επειδη όλοι δεν είμαστε σε καλή διάθεση και οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε και τεράστια πρακτικά ζητήματα, αυτή η στάση αποτελεί μια κάποια ελάχιστη ελπίδα και δομεί την αντοχή για να μετατραπεί σε σθένος (που είναι ζητούμενο)
Επομένως οι ακολουθούντες αυτό τον τρόπο προβάλλουν και τις αισιόδοξες πλευρές που ακόμη και σε πυρκαία αναπηδούν
-----Και η δεύτερη σχολή και στάση όπου οι πνιγμένοι από το αφόρητο σφυροκόπημα γενικεύουν την μαυρίλα και δεν μένει τίποτε όρθιο μέσα τους
Ευχή μεγάλη κάνω να το ισορροπήσουν και να δούν έστω την λιγνή χαραμάδα ανάσας που πάντα υφίσταται
Προσωπικά συντάσσομαι με την πρώτη ομάδα σκέψης και θα το εμβαθύνω οσο μπορέσω και όσο μπορώ να σκεφτώ μέσω προσωπικής ανατένισης της ερημίας και αυστηρής ισορροπίας μέσω αποδοχής της ερημιάς που βιώνομαι (η συνειδητή ερημιά κατ εμέ βοηθά)
Η προσωπική μου θέση , φυσικά ουδένα ενδιαφέρει αλλά την καταθέτω επειδή κάποιος ή έστω μισός ή έστω 1/4 μπορεί κάποιος, κάποτε, κάπου να το κρίνει και αυτό από μόνο του δημιουργεί συν--κίνηση (πολύ σημαντικό) και να το αξιοποιήσει εντός του με τον δικό του τρόπο και χαρακτήρα....
φωτό σαν το Ανάπλι
μια καρέκλα ή ένα σκαμνί ή μια πολυθρόνα σε ταράτσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου