Θα μπορούσα να καταπονηθώ
αλλά δεν είναι ώρες για τέτοια
Ισως να παραπονεθώ
Αλλά μου είναι αδύνατον κι άλλωστε έπλασα την φύση μου να μην καταφεύγει σε παράπονα
Να αναπολήσω ;;
Μα η αναπόληση είναι δρόμος που έχει τελειώσει
Να φανταστώ την ζωή μου σε χρόνο μέλλοντα;;
Και ποιός μπορεί να ορίσει το μέλλον ;;
Να κλάψω για τις οδύνες μου;;
Με καταθλίβει
Μετά από τις ατέλειωτες νύχτες και τις άφεγγες μέρες της θρηνωδίας
έχω μεταβεί σε χώρο άλλο
Να λυπηθώ για την ανθρωπότητα;;
Αν δεν λυπηθεί η ανθρωπότητα τον εαυτό της εγώ περισσεύω από την περισυλλογή
Ο νους μου τρέχει στις ανάσες της γης
στο φτερούγισμα των ανέμων
στην ματιά σου που είναι ριπές σαν άνεμος
και στην μεταβολή με έμβολο το νου και πυρά την ψυχή, εντός μου
Μου είναι ολοκάθαρο, η αγαθότητα είναι διάφανη ροή κι έγω ταπεινός υπηρέτης
Πρέπει κάποιος να φτάσει μέχρι εδώ και να δεί
ευτυχία, έρωτας, τύχη, ευλογία, ευχή, θαύματα είναι η αέναη ροή της αγαθής ζωής
που για ανεξήγητους λόγους οι άνθρωποι το λησμονούν
Το μονοπάτι έχει βράχους , έχει κρυφές παγίδες , κάπου ο χάρος σε μια κρυφή σκιά
σε περιμένει αλλά για να το περάσεις πρέπει να αγαπήσεις το φως σα να είσαι εσύ και ο άλλος
ένα φωτόνιο κοινό αλλά ενωμένο
Λάμπει η δύναμη σα σταγόνα βροχής αλλά παραμένει άθραυστη , ονειροπόλα και βαθιά ερωτευμένη
Αν λυγίσω θα λυγίσεις
Κι αν λυγίσεις θα χαθώ στο χάος των αιώνων
Θηρευτής φωτός με αιτία την ένωση σε κυκλωτικό χορό
Θυμησέ μου , είσαι πάντα γαλάζιος ;;
Πόσο μελωδικός ο ήχος των βημάτων σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου