με την φαντασία μου στην Σικελία χρονογράφημα εκ των έσω προς τα έξω ιούλης μαρτυρικός 2022

Σήμερα βρέθηκα με την φαντασία μου στην Σικελία 

Παλιές κεραμιδένιες στέγες που αγαπώ ......

Ομως με καταβάλλει μια εξουθένωση .........Τα χέρια μου μου πονούν και γράφω τυλιγμένη με γάζες

Βάζω το δάκτυλο στον χάρτη και περπατώ πότε στην Αυστραλία 

άλλοτε στην Βραζιλία, πότε στην Βενεζουέλα 

Αλλος κόσμος , άλλοι άνθρωποι 

Λες και θέλω να απομακρυνθώ από την Ελλάδα 

Εγώ όμως είμαι αυτοφυές του ελληνικού φάσματος 

Εζησα  με αρχή το Πέλαγος, σ αγάπησα στην Κρήτη, και μετά κάποια χρόνια 

λόγω χρονογραφημάτων έγινα γραφέας στις Μυκήνες -στο Αργος-στα χρόνια του Τρωϊκού 

Κάτι μου λέγε οτι ήσουν στο ελληνικό στρατόπεδο αλλά από την μεγάλη ένταση 

έχανα την διορατικότητά μου 

Οι γραφείς τότε είχαν μεγάλη αίσθηση της ευθύνης 

Ακόμη κι ο Αγαμέμνων σ αυτούς εξομολογιόταν τα αμαρτήματά του 

Εμένα με θεωρούσε και ποιήτρια 

Στιχάκια έγραφα αλλά τα εκτιμούσε !!!

Σ εμένα ψιθύρισε τρέμοντας τον άδικο φόνο του Παλαμήδη 

Αυτό πλήρωσε.....Η Τίσις εφόρμησε με άδικο φονικό αφανίζοντας τον βασιλέα ανταποδίδοντας στην 

τυφλή του 

εγωκεντρική μισσαλοδοξία το δίκαιο ως τιμωρία Μετά το άγριο φονικό η φύσις γαλήνεψε στην 

Αργολίδα 

Ολοι αλαφιάστηκαν ακούγοντας τις γοερές φωνές και τις οιμωγές και εγώ με παγωμένο βλέμμα 

απαντούσα οτι τέλειωσα συνοπτικά το θέμα εκείνης 

της σκοτεινής μέρας και παραιτούμαι 

Κατέβηκα στην θάλασσα και έβλεπα τς ανάποδες των γλάρων  στροφές

......

Πετάνε οι γλάροι στα σικελικές στέγες 

Η φωνή τους εδώ είναι πάντα κλάμα 

Δεν το ήθελαν το κακό στην Τροία 

Αυτοί ήταν μαθημένοι να αγαπούν την ελευθερία 

Αν ήσουν εδώ χωρίς λόγια περιττά θα σου έλεγα οτι οι γλάροι που μας γέμιζαν τις κορφές των 

μαλλιών 

με άμμο,  στην κρήτη 

έχουν ξαναγγενηθεί εδώ 

Τους αναγνωρίζω από το ελαφρύ φτερούγισμα και τις αντάυγειες των πουπουλένιων χρωμάτων

Για να το πιστέψεις θα αναλωνόσουν  σε μετρήσεις αλλά στο τέλος θα συμφωνούσες 

Ομως, το κάλεσμα των γλάρων θυμίζει το θρηνητικό κάλεσμα, θλιμμένο ειδοποιητήριο  στους 

πελαγίσιους του ρήγματος για να εγκαταλείψουν 

Είναι αδύνατη η ύπαρξη πολλών ελλήνων μακριά από το βάθος που κρατούν τα στερεώματα 

Πες μου οτι θα ξαναβρεθούμε ......είναι η μόνη παρηγοριά που μου δίνει θάρρος 

----------------------------Η Αθήνα αιμορραγεί 

Τι τρώνε οι άνθρωποι 

Υδράργυρο;; Μαζί και θειάφι;; Πεθαίνουν λίγοι λίγοι 

Με τι τρόπο το χώνει κάποιος μέσα του όλο αυτό;; Και πώς ζει κάποιος με τόσο φονικό;;

Ομως ............

Πες μου οτι θα ξαναβρεθούμε ...............

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου