Σήμερα πηγαινοερχόμουν μεταξύ της κουζίνας και των άλλων χώρων
--των άλλων χώρων απροσδιορίστως
Οναιρευομουν ένα τσάι λάιμ
Να τρέχουν αρώματα του λεμονόχορτου και λεπτές ευωδιές καλοκαιρινές
Να σκουντούν οι ευωδιές τα τζάμια και μετά να πέφτουν στην κούπα
Να κατεβαίνει το λαιμ στον λαιμό και να ανθίζει από την αρχή το σώμα
Να αναδύονται τα ιάματα και η τσαγέρα να βράζει
Και εκείνο το μοσχολέμονο , πόσο τρυφερό βάλσαμο στην πληγή
Να πέφτουν λέξεις στην κούπα και μετά να ακυρώνονται
Να τις κυνηγώ στον φεγγίτη και στο τέλος να τις ελευθερώνω
Πνευματική συγκολλητική γραμμή της άφατης φωτεινότητας
Αλλωστε έχω καλεσμενους
Τον γιατρό τον αιώνιο , αυτόν με το βλέμμα πλημμύρα από καλοσύνη
Την Ζαχαρένια να μετρήσουμε τα φιλιμένα ψίχουλα του πατέρα της
Την Αρσινόη που πάντα έρχεται τις δύσκολες ώρες
Και εσένα ως εκλεκτό αγαπημένο προσκεκλημένο
που είχαμ εδώσει ορκο ο ένας να είναι θώρακας του άλλου
κάποτε με τις λόγχες να σκιάζουν το μπλε
Ξημερώνει μια μέρα απροσδιόριστη
Μόνο τα βήματα από τον ενα χώρο στην κουζίνα για το λαιμ είναι ορισμένα και μετρημένα
Οπου να ναι θα πέσει το φεγγάρι κι εγώ θα κατεβώ στης κούπας τον πάτο να το βγάλω μισοζαλισμένο
Λαιμ, ολοκάθαρο χρυσάφι για σένα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου