Γεώργιος Βιζυηνός (1849-1896)
Μικρὸν πὼς εἶχα ἤλπιζα εἰς τὴν ψυχήν σου τόπον,
σὺ δ᾿ ἀγνοεῖς κι᾿ εἰς τὴν σειρὰν ἂν εἶμαι τῶν ἀνθρώπων.
Ἂν ἐμισήσω σφάλμα σου καὶ ὄχι ἄλλου ἦτον,
ὁποῖαι εἶν᾿ αἱ πράξεις μας τοιοῦτοι κι᾿ οἱ καρποί των.
Ὢ ἅφες τὴν εἰρήνην μου καὶ μὴ τὴν συνταράττεις,
δὲν εἶναι ἡ καρδία μου διὰ νὰ τὴν σπαράττεις.
Από τις ελάχιστες περιπτώσεις στην ελληνική λογοτεχνία (αναφέρομαι κυρίως στην πεζογραφία) που με συγκινούν. Δεν ξέρω να έχουν ντύσει πολλούς γαμπρούς, για να τους οδηγήσουν στο φρενοκομείο. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα παιδιά στο σχολείο, παρότι γενικώς αδιάφορα για τη λογοτεχνία, δείχνουν «ξαφνικά» ενδιαφέρον.
Φωτογραφία: Robert Doisneau
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου