και κλείνοντας τις σύντομες σκέψεις περί φτώχειας.....
μιά σύντομή προσωπική αναδρομή από δικό μου άνθρωπο..!
"όση ώρα μου μίλαγε ο συντετριμμένος φτωχός άνθρωπος κοιτούσα τα παπούτσια μου και το ατσαλάκωτο παντελόνι μου
με έπιασε απελπισία
ούτε για μια στιγμή στη ζωή του δε φόρεσε παπούτσια σα τα δικά μου
ούτε μια στιγμή δεν φόρεσε πανταλόνι σα το δικό μου
σε όλη του τη ζωή όμως ονειρευόταν με αγάπη και έρωτα το παν που τον κύκλωνε πότε θανατερό και πότε χαϊδευτικό..
τότε -εκείνη τη στιγμή-αισθάνθηκα ασήμαντος μπροστά στο ξυπόλητο και λιπόσαρκο ανάστημα που ορθωνόταν μπρός μου..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου