Ευγένιος Ζαμιάτιν
Το μυθιστόρημα " ΕΜΕΙΣ " του Ρώσου Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν, ενέπνευσε το "1984" του Τζορτζ Όργουελ και το "Θαυμαστός καινούργιος κόσμος" του Άλντους Χάξλεϋ
Ο Γιεβγκένι Ιβάνοβιτς Ζαμιάτιν [Λεμπεντιάν 1 Φεβρουαρίου 1884 – Παρίσι 10 Μαρτίου 1937] ήταν Ρώσος συγγραφέας, γεννήθηκε στο Λεμπεντιάν, διακόσια μίλια νότια της Μόσχας.
Ο πατέρας του ήταν ρώσος ορθόδοξος ιερέας και δάσκαλος, και η μητέρα του μουσικός. Μπορεί να είχε συναισθησία καθώς απέδιδε ιδιότητες στα γράμματα και στους ήχους.
Για τον Ζαμιάτιν το «L» ήταν χλωμό, ψυχρό και γαλάζιο.
Σπούδασε ναυπηγός μηχανικός στην Αγία Πετρούπολη από το 1902 μέχρι το 1908, περίοδο κατά την οποία προσχώρησε στους Μπολσεβίκους.
Συνελήφθη στη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης του 1905 και εξορίστηκε, αλλά επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη όπου έζησε παράνομα πριν φύγει για τη Φινλανδία το 1906 για να ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία άρχισε να γράφει λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας ως χόμπυ.
Συνελήφθη και εξορίστηκε για δεύτερη φορά το 1911, αλλά αμνηστεύθηκε το 1913. Το έργο του Uyezdnoye (Μια επαρχιακή ιστορία) το 1913, που σατίριζε τη ζωή σε μια μικρή ρωσική πόλη, του έδωσε μια μικρή φήμη. Τον επόμενο χρόνο δικάστηκε για δυσφήμηση του στρατού στην ιστορία του Na Kuhlihchkakh. Συνέχισε να συνεισφέρει άρθρα σε διάφορες σοσιαλιστικές εφημερίδες.
Μετά την αποφοίτησή του ως ναυπηγός μηχανικός, εργάστηκε στο αντικείμενό του τόσο στην χώρα του όσο και στο εξωτερικό. Το 1916 τον έστειλαν στην Αγγλία για να επιβλέψει την κατασκευή ενός παγοθραυστικού στο ναυπηγεία του Walker και Wallsend ενώ ζούσε στο Newcastle upon Tyne. Εκεί έγραψε το The Islanders, σατυρίζοντας την αγγλική ζωή, και το παρακολούθημα του A Fisher of Men, που και τα δύο δημοσιεύτηκαν μετά την επιστροφή του στη Ρωσία στα τέλη του 1917.
Μετά τη ρωσική επανάσταση του 1917 ο Ζαμιάτιν εξέδωσε μερικά περιοδικά, έδωσε διαλέξεις για το γράψιμο, και δούλεψε σε ρωσικές μεταφράσεις των έργων του Τζακ Λόντον, του Ο. Χένρι, του Χ. Τζ. Γουέλς, και άλλων.
Ο Ζαμιάτιν υποστήριξε την Οκτωβριανή Επανάσταση, αλλά αντιτάχθηκε στο σύστημα της λογοκρισίας που εφάρμοσαν οι Μπολσεβίκοι.
Τα έργα του υπήρξαν ολοένα και περισσότερο κριτικά για το καθεστώς.
Με γενναιότητα δήλωσε: «Η αληθινή λογοτεχνία μπορεί μόνο να υπάρχει όταν δημιουργείται, όχι από επιμελείς και αξιόπιστους αξιωματούχους, αλλά από τρελούς, ερημίτες, αιρετικούς, ονειροπόλους, επαναστάτες και σκεπτικούς». Αυτή η στάση του δυσκόλεψε πολύ τη θέση του.
Τελικά τα έργα του απαγορεύτηκαν και δεν του επιτράπηκε να επανεκδώσει, ιδιαίτερα μετά τη δημοσίευση του Εμείς σε ένα ρωσικό περιοδικό του εξωτερικού το 1927.
Εκτός από το Εμείς, ο Ζαμιάτιν έγραψε επίσης μια σειρά από σύντομες ιστορίες, με τη μορφή του παραμυθιού, που αποτελούσαν στην ουσία σατιρική κριτική του Κομμουνιστικού καθεστώτος στην Ρωσία, όπως η ιστορία για μια πόλη όπου ο δήμαρχός της αποφασίζει ότι για να κάνει όλους του πολίτες ευτυχισμένους θα πρέπει να τους κάνει όλους ίσους.
Τους εξαναγκάζει όλους, του εαυτού του συμπεριλαμβανομένου, να ζουν σε έναν μεγάλο στρατώνα, μετά να ξυρίζουν τα κεφάλια τους για να είναι ίσοι με τους φαλακρούς, και τέλος να γίνουν νοητικά καθυστερημένοι προκειμένου να εξισώσει την νοημοσύνη τους προς τα κάτω.
Η πλοκή αυτή είναι πολύ όμοια με αυτήν του The New Utopia (1891) από τον Τζέρομ Κ. Τζέρομ, τα άπαντα του οποίου είχαν δημοσιευτεί τρεις φορές στην Ρωσία πριν το 1917.
Στον Ζαμιάτιν δόθηκε τελικά η άδεια να εγκαταλείψει τη Ρωσία από τον Ιωσήφ Στάλιν το 1931, μετά από μεσολάβηση του Μαξίμ Γκόρκι.
Εγκαταστάθηκε πάμφτωχος στο Παρίσι με τη γυναίκα του, όπου πέθανε από έμφραγμα του μυοκαρδίου το 1937.
Στη διάρκεια την παραμονής του στην Γαλλία, εργάστηκε κυρίως με τον Ζαν Ρενουάρ, γράφοντας από κοινού το σενάριο της ταινίας του τελευταίου Les Bas-fonds. Ετάφη στην Thiais της Γαλλίας, σε ένα κοιμητήριο στην οδό Στάλινγκραντ.
.....................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου