Λάκης Προγκίδης (αποσπάσματα )
Τί συμβαίνει; Γιατί συμπεριφερόμαστε σαν τάχα το υλικό που έθρεψε τη φαντασία των αρχαίων ποιητών να μας είναι πιο οικείο από αυτό των παππούδων μας; Τι συμβαίνει; Συμβαίνει νομίζω το εξής: Έχουμε εσωτερικεύσει την αξιολόγηση της πνευματικής και καλλιτεχνικής μας κληρονομιάς σύμφωνα με τα κριτήρια τα οποία υιοθέτησε και καθιέρωσε η Ευρώπη των Νέων Χρόνων. Διστάζουμε λοιπόν να αρθρώσουμε εκείνη την κριτική σκέψη κι εκείνον τον ορθό λόγο που θα μπορούσαν να καταδείξουν, προς εμάς τους ίδιους και προς τους ξένους, ότι μέσα μας ο Παπαδιαμάντης είναι εξ ίσου μεγάλος με τον Όμηρο και τον Ευριπίδη. Όταν ολοκληρώσουμε αυτό το τεράστιο έργο, τότε οι ξωμάχοι και τα γραΐδια του Παπαδιαμάντη δεν θα παραξενεύουν καθόλου τα παιδιά μας.
-----------------------------
Ο Παπαδιαμάντης και το σχολείο μας
του Λάκη Προγκίδη
Το σχολείο του κοινωνείν δεν είναι μηχανισμός αναπαραγωγής της κοινωνίας που έχουμε σήμερα, το σχολείο το οποίο περιέγραψε τόσο εύστοχα και τόσο πειστικά ο Αντώνης Σμυρναίος. Είναι η ίδια η κοινωνία ως δημιουργία. Η κοινωνία ως ανανεούμενο ανθρώπινο σύνολο το οποίο, χωρίς να διαρρήξει τη συνοχή του, προικίζει τα μέλη του με την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας. Γιατί η ανθρώπινη ελευθερία εκλύεται μόνον εκεί όπου η αχαλίνωτη ατομική φαντασίωση και η παιδεία είναι αξεδιάλυτα ενωμένες, εκεί που η ψυχή γεννάει και αναγεννάει τούτη την ενότητα χωρίς σταματημό.
Το σχολείο του κοινωνείν είναι κοινωνία εν λειτουργία. Όταν δεν υπάρχει, η κοινωνία απονεκρώνεται. Παραμένει βουβή. Γιατί είναι ανήμπορη να εκτρέψει τα άτομα που τη συνθέτουν από τις ναρκισσιστικές επιθυμίες τους και τα καταστροφικά ιδιωτικά συμφέροντά τους. Καταστροφικά τόσο γι’ αυτά τα ίδια όσο και για τα υπόλοιπα άτομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου