απόσπασμα από επιστολή ενός εθελοντή
"Αδελφέ μου
Χθες μετακινηθήκαμε.Ήρθαν νέες εντολές.
Εμένα μου είχαν δώσει μουλάρι και πήγαινα καβάλα.
Ο κόπος ήταν μεγάλος.Δεν βαρυγκομούσαν ..αλλά εγώ τους
έβλεπα.
Ντράπηκα και ξεπέζεψα ..Καμώθηκα τον αμέριμνο περιπατητή ....στη σούδα στον βαθύ χάντακα δίπλα...
Ερχόταν μια μυρωδιά από το αντέρεισμα
μούσκιο ξεχασμένου από την Άνοιξη χαμομηλιού
Μετ ολίγο ,συνέβη το εξής συγκινητικό...
Ορμάει ο δεκανέας Φώτης (είχε περάσει βαρύ αναπνευστικό στην προηγούμενη στρατοπέδευση πριν την τελική ανάβαση και ευτυχώς έβαινε καλώς) και ταρακουνώντας με, πιάνει τα πλευρά μου και με βάνεικαβάλα στο μουλάρι..φωνάζοντας...
"¨η πας καβάλα γιατρέ ή σε κουβαλώ στην πλάτη μονάχος και μου γιανες τον πνεύμονα και δεν κάνει ναχω πολύ βάρος"
Υπάκουσα και έμεινα ταπεινός καβαλάρης στην υπόλοιπη διαδρομή
Ομως Γιάγκο μου , αδελφέ μου,το περιστατικό ήταν αξίωμα μεγάλο και ηθικό δια εμέ..
Έκλαψα ...αλλά δεν το έδειξα.....
Το έκρυψα με τρόπο
θα παραδώσω το δελτάριο σε τρεις ημέρες
Καλές τουφεκιές Αδελφέ και
ΜΟΝΟ ΝΙΚΗ
(απ. από το διήγημα "ΕΝΤΑΥΘΑ" της άννας στάικου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου