Το πιό φωτεινό σημείο στον ορίζοντα είσαι εσύ
Τρέχει το καταράχι κι εγω μουσκεμενη περιπλανημένη ντύνομαι την ψυχραιμία σου
Ορμούν οι νεφέλες και με ανάσα πάγου φερμένη από τοπία αλλόκοτα τυλίγουν την ερημιά της καρδιάς ..και εσύ, ανοίγεις τους δρόμους μια χαρακιά κι εγώ σώζομαι
Από την Σκύλλα , με χοάνη , φτάνω στην Χάρυβδη με σπείρα καταχθόνια
Είναι κι αυτό μέρος του δικού μου σωσμού;;
Αλλά και πάλι και για άλλη μιά φορά να σε νοιώσω διαφορετικά δεν γίνεται
Πάντα είσαι ένα φως ριγμένο άλλοτε στον ώμο μου κι άλλοτε στο στήθος μου
Ενα φως θαλερό
Κι αυτή η σκόνη μαρτύριο στο ένα μου μάτι
Είναι ο έρωτας κάτι σαν την αστραπή ;;
Τόσο στέρεος και τέτοιας έντασης;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου