.......να μιλήσουμε να σιωπήσουμε
να βλέπεις το βότσαλο στην ακτή
κι εγώ το ιριδίζον ψάρι
το μικρό σύνορο αναμετάξυ
ντυμένος εσύ σιωπή ,σιωπή η δική μου γύμνια
ονειρεύεσαι την θάλασσα
ροή ο ηλεκτρισμός
να ακουμπάς
τον ησυχασμό της, να γέρνεις στο φως να ξαποστάσεις
και να χαϊδεύεις
την θέρμη στην μικρή λακούβα στο λαιμό μου
την ώρα που γεύομαι την βουή μιας μέλισσας που τρυγά ήλιο κι έρωτα
λούζεις το βλέμμα στο αφροκόπημα
και γίνομαι μαργαριτάρι
που λαχταρά να λάμνει στη δροσερή του ματιού σου λίμνη
να σιωπάς
κι εγώ το ίδιο
ακούς;;
οι λέξεις ταξιδεύουν
στων άστρων τους καταρράκτες
απλώνουν ρυθμούς
πλέκουν με ριζοβελονιά ασήμι και χρυσάφι,
την κλίνη μας
η σιωπή λύχνος, τ άστρα αναλαμπώνουν,
απλώνεται η σιγαλιά και πάλλεται στ ανθρώπινά μας
το κορμί μας λάμπει
γίνομαι πνοή
λιγνή αστραπή
βυθίζομαι στο αντρίκιο σου ποτάμι
με την γύμνια μου σελήνη
με έρωτα πλεούμενο ιστιοφόρο σε ουράνια ολόφωτα
φωτό Helen Napper
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου