Έκτωρ Κακναβάτος Η ΦΥΛΗ ΜΟΥ ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΤΟ ΑΝΕΦΙΚΤΟ

Έκτωρ Κακναβάτος

Η ΦΥΛΗ ΜΟΥ ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΤΟ ΑΝΕΦΙΚΤΟ

Ο στόμφος εκούρασε∙ σύμφωνοι.

Το θάμπος δυνάστεψε, του λόγου,

ως την παραμόρφωση∙

και πάλι σύμφωνοι.

Άσχετο που με τους αστούς μακάρια πια

παρακμάζει∙ σωστά.

Λένε σε τόνο χαμηλό εξομολόγησης

– συγνώμη∙ ποιος τάχα δεν πρέπει ν’ ακούει τώρα;

Μη διακόπτεις∙ λοιπόν είπαμε σε τόνο χαμηλό

για τη βαθιά πληγή να λέμε,

αν πρέπει σώνει και καλά να λες για δαύτην,

κι ας είναι άβυσσο

κι ας είναι από σκοτάδι πιο άρρητη.

Χα…

Μα η φυλή μου εμένα

που νύχτα μονομαχεί και μέρα με το ανέφιχτο;

και που ανηφορίζει;

Κι ακόμα του κρανίου τόπο ανήφορο κι ακόμα;

Σε τόνο χαμηλό τι θ’ ακουστεί;

Ποιος τάχα δεν πρέπει ν’ ακούει τώρα;

Αφήνω που, αυτό μας έλειπε,

θ’ ακούγεται ωσάν ευχαριστώ

στον εξοχότατο κανάγια.

(Απ’ τη συλλογή Διήγηση)

------------------------------------------------------------

φωτό η καθαρότης του φωτός

διότι πρώτα γεννιέται η αγνότης – καθαρότης στην ψυχή και ύστερα φωτίζεται. Η αγνότης είναι αυτή που εκμαιεύει το φώς.

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου