Το τελευταίο ποίημα του Μπόρις Πάστερνακ

Το τελευταίο ποίημα του Μπόρις Πάστερνακ

Για πολλούς χειμώνες

Θυμάμαι τις μέρες της πομπής του ήλιου,

Και κάθε ένα ήταν μοναδικό.

Και επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.

Και ένα ολόκληρο πλήθος από αυτά

Μαζευόμαστε σιγά-σιγά -

Μια από αυτές τις μέρες που

Νομίζουμε ότι ήρθε η ώρα.

Τους θυμάμαι καλά:

Πλησιάζει ο χειμώνας στη μέση,

Οι δρόμοι είναι βρεγμένοι, η στέγη στάζει

Και ο ήλιος απολαμβάνει τον πάγο.

Και αγάπη, όπως σε όνειρο,

Τραβήξτε ο ένας στον άλλο πιο γρήγορα,

Και στα δέντρα στο ύψος

Ιδρώνοντας από τη ζέστη του φούρνου.

Και οι μισοκοιμισμένοι σκοπευτές είναι τεμπέληδες

Γυρίζω και ανοίγω το καντράν,

Και η μέρα διαρκεί περισσότερο από έναν αιώνα,

Και η αγκαλιά δεν τελειώνει ποτέ.

<Μπόρις Πάστερνακ>

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου