Δια λεπτών μεμβρανών | Αριστοτέλης Νικολαΐδης, 1955/66
Β’
Καίγεται ο λόγος καθαρός
κι αυτά που μένουν, λιγοστές
εικόνες, αποσπάσματα,
φαντάσματα τυφλά της σύμπτωσης.
ΙΑ΄
Είχαν τελειώσει ο ένας
Με τον άλλον και κοιτάζονταν
σαν δυό παράλληλοι καθρέπτες.
ΙΖ’
Ο χρόνος ήταν περιττός
Η ζέστη απ’ τη μορφή σου.
Το κάθε τι συνέλαβε
Την σκιά του κι εξηγήθη.
ΚΑ’
Στην ποίηση τις λέξεις τις ζυγιάζεις
όπως ο φαρμακοποιός τα δηλητήρια.
Αριστοτέλης Νικολαΐδης,
Λεξιτρόπιον, 1955/66
έργο Θράφια (Παναγιώτης Δανιηλόπουλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου