Χρήστος Γιανναράς και "τα ελεγεία της οξώπορτας"(1992) του Οδυσσέα Ελύτη
--------------------------------------------------------------------------------
Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει.
Ηράκλειτος, Πλωτίνος, Αρεοπαγίτης, Μάξιμος, Γρηγόριος Παλαμάς, διαδρομή δύο χιλιάδων χρόνων αποφατισμού σε ένα μόνο στίχο. Η μέσα λάμψη πριν και πέρα απο τη νόηση, «η άγνοια η υπερτέρα πάσης γνώσεως». Όταν ποδηγέτης είναι ο έρωτας. Και όταν «άπας ο αγών περί των πραγμάτων εστίν ου περί νοημάτων και λέξεων»: Για να ξεχωρίσει η φλόγα του έρωτα από τις ανταύγειες των αισθημάτων. Ο τόπος της Προσκύνησης από τη σημαντική των Προσκυνουμένων.
Είμαστε ακόμη στά δεσμά. Λοξά περνάν οι αχτίδες
Από τα ματόκλαδα κι ίριδα πάνω στ’ αρμυρό
Το δάκρυ βγάνουν. Από κει το φως των Μάγων
Κι η πορεία για κει όπου η Προσκύνησις άλλο νόημα
Ν' αποκτήσει γίνεται.
Μας χειραγωγεί ο ποιητής τους δεσμώτες. Αποκλείονται οι φαντασιωδώς απελεύθεροι οιηματίες. Η χειραγωγία του ελληνικού λόγου προϋποθέτει πάντοτε τον ρεαλισμό της επίγνωσης των δεσμών, της δέσμευσης στο «εκ μέρους», στο «δι’ έσόπτρου». Πάντοτε δάκρυ αρμυρό επώδυνης δίψας για το «εν, ούτινος εστί χρεία». Εκεί, στο δάκρυ, λάμπει δρομοδείχτης και χειραγωγός η ποίηση. Εκεί διδάσκεται η Προσκύνηση των αρρήτων. Και μόνο τότε η ποίηση διαρκεί και η Ελλάδα επιβιώνει. Ο χρόνος καταλύεται έστω και μόνο με τη σημαντική του ειδώλου στο έσοπτρο. Γιατί το είδωλο καλεί και η κλήση «επί το πρωτότυπον διαβαίνει». Άφθαρτη από τον χρόνο η κλήση, όσο καλεί στο κάλλος τής πάντοτε επόμενης μέθεξης του πραγματικού. Ναι
Η πραγματικότητα ωφελεί εάν έπεται.
Όμως το πριν, το είδωλο, μόνον αυτό
Σ η μ α ι ν ε ι · που ο χρόνος πάνω του δεν πιάνει.
-------------------------------------------------------------------------
ph Γιάννης Τσιαούσης "Ψηλορείτης"
Όλες οι αν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου