στα κατάβαθά μου
το ένδυμά μου είναι μια παλιά χλαίνη του 40
φθαρμένη , με χρώμα Γραίγου , μοίρες ορεινές στην Πίνδο
άφθαρτη στο νου και με τρύπες που γίνονται φεγγίτες να ορμά το βαθύ γαλάζιο φως να την ξεπλένει
το αντερί είναι πτυχωτές βαμβακερές σαν κολώνες δωρικές με ένταση και απόφαση στην μέση στους μηρούς και με ελαφρότητα στον άνεμο ένδυμα, με μετάξι λευκό και λινό ζωνάρι με κέντημα από τα χέρια της Ίριδας στις Μυκήνες
...μετά εχάθη μεσα μου η διαδρομή
πρόσφατα φορούσα ντουλαμά στις ντάπιες του Γέρου με έργο να γιομίζω τα φυσίγγια
σκοτώθηκα σ όλα αυτά ή με σκότωσαν , ασαφές και δεν έχει την παραμικρή σημασία
----------γιατί όλα αυτά ;; γιατί;;
μα... από πολλή αγάπη για σένα
και ο έρωτας είναι μέχρι θανάτου, άφθαρτος, νιογέννητος , με μυρωδιά αλατιού και στο ξέφτι άγρια λεβάντα, σπείρα αιτίας και λόγος ύπαρξης κι αν χανόμουν θα σε τραυμάτιζαν
γι αυτό το λόγο όλα αυτά
τα βάθη παραμένουν απερίγραπτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου