ΚΑΡΤΟΥΝΣ
Η πόλη φωτίστηκε με νέον
Το ιωδί αποκοσμεί τις προσόψεις
Η κυκλοφορία στους ανθρώπους απαγορεύεται
Η κρατική μηχανή έχει ταυτιστεί με το αποκρουστικό πρόσωπο
Κι ο τελευταίος υπάλληλος της μηχανής, κάνει κινήσεις αυτόματες σαν ξύλινος μηχανισμός και μόλις δει κάποιον που παίρνει σήμα από τον συναγερμό οτι είναι κάτι σαν λεπρός, ορμά να τον συλλάβει...
Ο κανονικός άνθρωπος κρύβεται
Βουτά στα λογικά του
Ορθώνει το παράστημά του
Συνομιλεί με τα σύμπαντα, κεραία ο νους του
Κατοικεί στις ταράτσες
Βράδυ με χρώμα ιωδίου
Η απανθρωποποίηση υπογράφει στα ισόγεια και στα υπόγεια με συνθήματα μίσους που τα μεθοδεύουν οι βάλτοι και τα έλη
Στις ταράτσες Με τις κεραίες Με τα πιάτα για να πιάσουμε τον δορυφόρα από την ουρά Να ξεπαστρευτούμε μια κι έξω
Ο άνθρωπός μας με μια σφεντόνα κάνει καταπληκτική δολιοφθορά
Κεραία και στοίχημα με την καρδιά του
Ενα προς ένα
Ενα και ακόμη ένα και νίκησαααα
Βοριάς... Τσίγκια πεταμένα και σπασμένες, παλιές, κεραμικές γλάστρες, βαράνε σε σκοπό τζαζ..Και αυτός ο μόνος δικός μας παίζει πενταλ σε ρυθμό πιάνου και κόντρα μπάσου στα τσιμέντα
Ανοίγει την ομπρέλα -έπιασε χιονόνερο--αλλά στην ταράτσα δεν τον πιάνουν οι οθόνες μήτε οι κάμερες παρακολούθησης ουτε οι τελειωμένοι απάνθρωποι υπάλληλοι
Η χιονοθύελλα πύκνωσε
Αγκάλιασε τρυφερά τις ταράτσες της πόλης
Μέσα στο θολό νεφέλωμα ίσως γεννάται ο Χριστός
Μωρό ρόδινο με μετωπάκι πλατύ πάλλευκο λες και η πλατίνα των άστρων τον χάιδεψε
Αρχισε να πίπτει η χιών και ανασηκώθηκε
Πάλεψε με το ψευδές θάλπος
Θυμήθηκε τον μπαρμπά --Γιαννιό του Παπαδιαμάντη που
""Πλὴν δὲν τὸν εἶδεν οὔτε αὐτὸς οὔτε κανεὶς ἄλλος. Κ' ἐπάνω εἰς τὴν χιόνα ἔπεσε χιών. Καὶ ἡ χιὼν ἐστοιβάχθη, ἐσωρεύθη δύο πιθαμάς, ἐκορυφώθη. Καὶ ἡ χιὼν ἔγινε σινδών, σάβανον.
ἄσπρισεν ὅλος, κ' ἐκοιμήθη ὑπὸ τὴν χιόνα, διὰ νὰ μὴ παρασταθῇ γυμνὸς καὶ τετραχηλισμένος, αὐτὸς καὶ ἡ ζωή του καὶ αἱ πράξεις του, ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ, τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερῶν, τοῦ Τρισαγίου"
Θυμήθηκε οτι μια μέρα είχε όρκο πάρει
Το γύρισε βροχή
Ξέπλενε τα μεσοτοίχια
Κι οι άνθρωποι λουσμένοι κι όμορφοι κυλούσαν στάλες και βροχές και φύλαγαν την πόλη
Σκεπάστηκαν και τα τρία γεράνια μοναχικά της ταράτσας κάλλη
Ο άνθρωπός μας τα κρυψε στον κόρφο του γι αυτή τη νυχτιά και απόκρυψε το καρτούν νέον φρίκης από τα λιγνά φυλλαράκια
Η ζέστα της καρδιάς άναψε και σήμανε καπνό στα φουγάρα
Χρονολόγιον 22/12/2021
https://youtu.be/4tgFfjZpoKY?si=FDIsC94z-5WMpprr
____________________________
------απαισιόδοξα σκέφτεσαι ---------
ρίχτο και λίγο έξω
και τι να ρίξω...το πάπλωμα, το σεντόνι, το τραπεζομάνδηλο, το ανθοδοχείο, την κουβέρτα, την τηλεόραση, το τηγάνι
τί να ρίξω ;;
___________________
Η απολογία χωρίς αιτία με τρόπο μάλιστα υποτιμητικό
--όλων όσων ερευνούν δυό χρόνια τα σχετικά με την πανδημία-- στους διοικητές της χώρας
περαιώθηκε.
Οσοι χωρίς σκέψη και αιδώ, αναμοχλεύουν μια ψευδή διάσταση και διχόνοια τεχνητή παρσυρμένοι από τους επικυρίαρχους και τους απάνθρωπους σχεδιασμούς τους με την βοήθεια των φερέφωνων τους, κατέπεσαν στην πλήρη ανυποληψία
Οι άνθρωποι θα δώσουν τέλος στις υβρεις και στα ψεύδη που τους κακοποιούν
Το φεις παραμένει στις ανθρώπινες αξίες και στις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις σταθερό και ανοικτό
Οι πληροφορίες οι προερχόμενες μέσα από την βαθιά ιστορική εξέλιξη και εμφορούμενες από την ανθρώπινη αξία παραδίδονται για πρώτη φορά ανοικτά στην ανθρωπότητα
Ο άνθρωπος δίχως γνώση κινδυνεύει να ενσωματωθεί σε τεχνική κατασκευή
Η σωτηρία της Ανθρωπότητας ταυτίζεται με την Σωτηρία των παιδιών της
Το φως είναι η συνείδηση Και η συνείδηση ρέει μέσα από τον ατελεύτητο ουράνιο θόλο με τον Ηριδανό σε πάμφωτη ροή
Και όλο αυτό είναι η περίληψη της Αλήθειας
ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Ὁ Ἐλεγκτής
Ἕνας μπαξὲς γεμάτος αἷμα
καὶ λίγο χιόνι
ἕσφιξα τὰ σκοινιά μου
πρέπει καὶ πάλι νὰ ἐλέγξω
τ᾿ ἀστέρια
ἐγὼ
κληρονόμος πουλιῶν
πρέπει
ἔστω καὶ μὲ σπασμένα φτερὰ
νὰ πετάω.
φωτό Cristophe Jacrot
https://youtu.be/0yPMdWxSxUg?si=uoKjr2qp4S9-e126
_______________________________________________
Πασαγιάννης, Σπήλιος
«Ζωή»
(απόσπασμα)
Καθάριο κι ὁλογάληνο κυλιέται τὸ ποτάμι,
Καὶ μὲ τ' ἀργὸ κατέβασμα βογγάει ἡ νεροσυρμή του,
Καὶ τὸ νερομουρμούρισμα μὲς τὴν ἐρμιὰ ἀγροικιέται
Νεραϊδικὸ κι ἀσώπαστο τραγούδι μαγεμένο.
Τὰ ποταμήσια σύδεντρα σιγὰ καταβουΐζουν
Μὲ τ' ἀγεροφυσήματα καὶ μὲ τὰ δροσοφόρια·
Καὶ στὰ κλαδιὰ λαλοῦν πουλιά, καὶ τὶς νυχτιὲς τ' ἀηδόνια
Σκορπᾶνε τὸ παράπονο. Καὶ μὲς τὰ μεσημέρια
Συχνὰ ξεφεύγουν τὰ νερά, καὶ στ' ἄσπρα τὰ χαλίκια
Οἱ νεροφίδες λιάζονται κι ἀργόσειστες γλυστρᾶνε.
Τὰ λευκοτόπια σὰν ψυχὲς τὰ φύλλα ἀναφτεριάζουν,
Κ' οἱ πικροδάφνες κ' οἱ λυγιὲς μυροκοποῦν τ' ἀγέρι,
Ποῦ κατεβάζουν οἱ συρμὲς καὶ χύνουν οἱ κορφοῦλες.
Καὶ στὶς σγουρὲς μοσκοετιὲς καὶ στὰ νεροκαλάμια,
Κι ἀνάγυρα στὶς σφενταμιὲς καὶ στὶς πλατιὲς πλατάνες
Ἀρχίζει τὸν κελαδισμὸν ἡ ἄσπρη ἡ ποταμίδα.
Κι ἀπὸ τὸ στριγγλοπέρασμα ἁπλώνεται τραγούδι
Κάποιου διαβάτη καὶ βουβὸ στὴν ποταμιὰ χωνεύει.
Στὴ ράχη ἀπάνου ἀσπρολογοῦν ποὺ βόσκουν τὰ κοπάδια
Καὶ τὰ κουδούνια ἀχολογοῦν καὶ τὰ βελάσματά τους
Γλυκὰ γλυκὰ κι ὁλόβουβα παντόγυρα στὰ πλάγια.
Πέρα στὸν ἥσκιο τοῦ φτελιᾶ κάθεται ἡ βοσκοποῦλα,
Τ' ἀρνιὰ σταλίζουν στὴ δροσιά, στὴ χλόη κι ἀναχαράζουν,
Καὶ ἐκείνη πλέχει κάνιστρο καὶ λέει ψιλὸ τραγούδι,
Κι ὥρια τὰ γυροπόταμα τ' ἀντιλαλοῦν κ' οἱ ράχες.
Τὰ πεταλούδια ξεπετοῦν, π' ἀνθὸ σ' ἀνθὸ καθοῦνται,
Καὶ μὲ τὰ ἡλιοκαθίσματα τὰ ζουδολαμπινέρια
Βουΐζουν στὰ χαμόδεντρα καὶ στὰ ξερὰ λουλούδια.
Ἡ ποταμιὰ μυροκοπάει. Τ' ἀπόσπερο τ' ἀγέρι
Γύρω φυσάει καὶ γέρνουνε τὰ κλαρικά, καὶ ἐκεῖθε
Ἀπὸ τὸ πλατανόρεμα φωνὲς κι ἀχοὶ ξεβγαίνουν,
Ποὺ οἱ βοϊδολάτες βουκεντροῦν καὶ φέρνουν τὰ κοπάδια·
Καὶ τ' ἀποσπέρι ἐσούρπωσε. Ὁλογυρνοῦν στὰ σκότη,
Καὶ στὶς ροδάφνες φτερουγοῦν οἱ νερονυχτερίδες,
Κι ἀγγιάζουν στοὺς ἀζώγυρους τὰ ἀπούπουλα φτερούγια.
Κάποτε κάπου τσιριχτὰ λαλήματα αγροικιοῦνται,
Ποὺ τὰ πουλάκια ἀναζητοῦν, ἀφ' τὶς βοσκὲς γυρνῶντας,
Νὰ βροῦν καθένα τὴ φωλιά, τὴν κούρνια νὰ καλιάσει.
Κι ὅταν νυχτώσει ὁλόπυκνα σιγαλινεύει ἡ πλάση,
Καὶ τὸ ποτάμι ἀργοκυλάει κι ἀχοβουΐζει μόνο
Βαθιὰ στὸ ρέμα στὴν ἐρημιά, κι ὁ βόγγος του σκορπιέται
Γύρω στὶς ἀρτηράδες του καὶ τ' ἀποσύρματά του,
Φριχτὸς στὴ νυχτοσιγαλιὰ κι ἀγνωρογεννημένος.
Ph. Doug Aitken
«Ζωή»
(απόσπασμα)
Καθάριο κι ὁλογάληνο κυλιέται τὸ ποτάμι,
Καὶ μὲ τ' ἀργὸ κατέβασμα βογγάει ἡ νεροσυρμή του,
Καὶ τὸ νερομουρμούρισμα μὲς τὴν ἐρμιὰ ἀγροικιέται
Νεραϊδικὸ κι ἀσώπαστο τραγούδι μαγεμένο.
Τὰ ποταμήσια σύδεντρα σιγὰ καταβουΐζουν
Μὲ τ' ἀγεροφυσήματα καὶ μὲ τὰ δροσοφόρια·
Καὶ στὰ κλαδιὰ λαλοῦν πουλιά, καὶ τὶς νυχτιὲς τ' ἀηδόνια
Σκορπᾶνε τὸ παράπονο. Καὶ μὲς τὰ μεσημέρια
Συχνὰ ξεφεύγουν τὰ νερά, καὶ στ' ἄσπρα τὰ χαλίκια
Οἱ νεροφίδες λιάζονται κι ἀργόσειστες γλυστρᾶνε.
Τὰ λευκοτόπια σὰν ψυχὲς τὰ φύλλα ἀναφτεριάζουν,
Κ' οἱ πικροδάφνες κ' οἱ λυγιὲς μυροκοποῦν τ' ἀγέρι,
Ποῦ κατεβάζουν οἱ συρμὲς καὶ χύνουν οἱ κορφοῦλες.
Καὶ στὶς σγουρὲς μοσκοετιὲς καὶ στὰ νεροκαλάμια,
Κι ἀνάγυρα στὶς σφενταμιὲς καὶ στὶς πλατιὲς πλατάνες
Ἀρχίζει τὸν κελαδισμὸν ἡ ἄσπρη ἡ ποταμίδα.
Κι ἀπὸ τὸ στριγγλοπέρασμα ἁπλώνεται τραγούδι
Κάποιου διαβάτη καὶ βουβὸ στὴν ποταμιὰ χωνεύει.
Στὴ ράχη ἀπάνου ἀσπρολογοῦν ποὺ βόσκουν τὰ κοπάδια
Καὶ τὰ κουδούνια ἀχολογοῦν καὶ τὰ βελάσματά τους
Γλυκὰ γλυκὰ κι ὁλόβουβα παντόγυρα στὰ πλάγια.
Πέρα στὸν ἥσκιο τοῦ φτελιᾶ κάθεται ἡ βοσκοποῦλα,
Τ' ἀρνιὰ σταλίζουν στὴ δροσιά, στὴ χλόη κι ἀναχαράζουν,
Καὶ ἐκείνη πλέχει κάνιστρο καὶ λέει ψιλὸ τραγούδι,
Κι ὥρια τὰ γυροπόταμα τ' ἀντιλαλοῦν κ' οἱ ράχες.
Τὰ πεταλούδια ξεπετοῦν, π' ἀνθὸ σ' ἀνθὸ καθοῦνται,
Καὶ μὲ τὰ ἡλιοκαθίσματα τὰ ζουδολαμπινέρια
Βουΐζουν στὰ χαμόδεντρα καὶ στὰ ξερὰ λουλούδια.
Ἡ ποταμιὰ μυροκοπάει. Τ' ἀπόσπερο τ' ἀγέρι
Γύρω φυσάει καὶ γέρνουνε τὰ κλαρικά, καὶ ἐκεῖθε
Ἀπὸ τὸ πλατανόρεμα φωνὲς κι ἀχοὶ ξεβγαίνουν,
Ποὺ οἱ βοϊδολάτες βουκεντροῦν καὶ φέρνουν τὰ κοπάδια·
Καὶ τ' ἀποσπέρι ἐσούρπωσε. Ὁλογυρνοῦν στὰ σκότη,
Καὶ στὶς ροδάφνες φτερουγοῦν οἱ νερονυχτερίδες,
Κι ἀγγιάζουν στοὺς ἀζώγυρους τὰ ἀπούπουλα φτερούγια.
Κάποτε κάπου τσιριχτὰ λαλήματα αγροικιοῦνται,
Ποὺ τὰ πουλάκια ἀναζητοῦν, ἀφ' τὶς βοσκὲς γυρνῶντας,
Νὰ βροῦν καθένα τὴ φωλιά, τὴν κούρνια νὰ καλιάσει.
Κι ὅταν νυχτώσει ὁλόπυκνα σιγαλινεύει ἡ πλάση,
Καὶ τὸ ποτάμι ἀργοκυλάει κι ἀχοβουΐζει μόνο
Βαθιὰ στὸ ρέμα στὴν ἐρημιά, κι ὁ βόγγος του σκορπιέται
Γύρω στὶς ἀρτηράδες του καὶ τ' ἀποσύρματά του,
Φριχτὸς στὴ νυχτοσιγαλιὰ κι ἀγνωρογεννημένος.
Ph. Doug Aitken
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου