Οι μέρες της επίσημης Κατοχής παύουν να είναι μέρες
κι ο χρόνος παγώνει στις όχθες και τις πηγές
μια καρακάξα μίμος σκρόφας γελούσε σ ένα κλαδί που μου εμπόδιζε το άνοιγμα στο πορτί
και πάλι αν εύρισκα την παιδική σφενδόνα να το πληγώσω το πετούμενο της συφοράς ,δεν θα μπόραγα
Οι μέρες έγιναν κάτι σαν ρευστός υδράργυρος και ζεματούν καρδιές και αισθήματα
Ολο αυτό το έχωσα με το ζόρι μέσα μου , φυλαγμένο φυλακτό στο φυλλοκάρδι
να μη λησμονήσω οτι οταν συναντώ κάποιον με στόμα ανθρώπου και λαλιά ανθρωπινότερη
να το αποδίδω σε θαύμα .....
Πάλι παγετός στα χαρακώματα
Πάλι τα άκρα πονούν
Επαναφορά χρόνου και επανάληψη
Μάλλον πάμε για ξεπάστρεμα --εμείς οι ευάλωτοι---
αλλά εγώ θέλω να παραδοθώ όρθια
είναι κι αυτό ένας πόθος μεγάλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου