Εκεί που λούζονταν οι πέρδικες...

Εκεί που λούζονταν οι πέρδικες ...!

(με μεγάλη μου λύπη το μικρό αυτό διήγημα που αφορά την ιστορία μιας οικογένειας της Λακεδαίμονος (στενή μου φίλη είναι ένα από τα παιδιά της οικογένειας) αναγκαστικά θα εκδοθεί με παράκληση της φίλης....

Θα εκδοθεί την Άνοιξη 

Αν γίνουν τα πράγματα τα γενικά ,σαλάτα, θα το πάω παρά πίσω 

Αλλά αυτή η επιθυμία να γίνουν ταναπού για να μην εκδοθεί είναι ατιμία από την πλευρά

 μου

Αρα θα προβώ σε κάτι που το αποφεύγω με επιτάχυνση των διορθώσεων της Α γραφής

Η εισαγωγή είναι περίεργη και το σκήπτρο της αφήγησης η γραφή το παραδίνει στον

 γηραιό πατέρα 

Λίγα από την εισαγωγή ...

<...Ακόμη μια μέρα με τυραννική σκέψη να γραφεί κάτι που ήταν παρελθόν αλλά να θέλω να ξεπηδά μόνον μέλλον

 

Ενας άντρας , ο έσχατος των παλιών, η τυχερή συνάντηση, στον κήπο με τις πέρδικες και η

 βουή των νερών

 

Ο ήχος της κίνησης σ ένα τοπίο φλέβας άστρων

 

και ο  Ευρώτας.

 

Μια ομπρέλα μαύρη από τον καιρό του πολέμου, καρφωμένη στην όχθη 

 

Ο ίδιος κάτι σαν αλεξικέραυνο ίδια κοψιά  με την ανάσα του φοβερού βουνού !

 

Η μορφή κοκκάλινη αλλά χλωρή !

 

Το πρόσωπο του ασάλευτο και προσηλωμένο σε ορίζοντα ευρύ 

 

Οπότε και το δικό μου πρόσωπο όφειλε να προσαρμοστεί στο αεί κινούμενο ύδωρ ...>

.......................................

Επομένως....

Επιστροφή στην κυρίως γραφή μου 

 σ αυτήν που είναι δρόμος 

ή τουλάχιστον έτσι την βιώνω

Η αγωνία μου συνίσταται στο ότι ο συγγραφέας δημοσιοποιεί τα ενδόμυχά του 

ντύνοντας μ ένα μέρος των εσωτερικών του στοιχείων και τους χαρακτήρες 

Αρα υφίστασαι την δυσκολία μίας φανέρωσης 

Διευκρινιστικά περί φανέρωσης...

Δέν περιγράφεις εσένα..Αν το κάνεις κράτα ένα καθρέφτη και να εξομολογηθείς στον εαυτό

 σου

Μπορείς να το κάνεις , αλλά γραφιάς δεν είσαι 

Φανερώνεσαι οταν εισχωρείς στους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών που περιγράφεις 

Εισχωρείς βελούδινα και προσπαθείς να νοιώσεις τι θέλουν μέσα σ αυτο το διήγημα να κάνουν

Αν ακολουθήσει κάποιος αυτόν τον δρόμο τότε τα προσωπα  ζωντανεύουν  και σε τραβούν από το μανίκι πώς ακριβώς θα τους περιγράψεις 

Αυτό είναι ο δρόμος 

Οι χαρακτήρες βαδίζουν μπροστά από εσένα και εσύ ο γραφιάς είσαι ο ακόλουθος!!!

.............................................

Εμένα η γραφή μου είναι γραφή ενός ανθρώπου που αγνοεί την φρίκη και αν την γνωρίσει 

 την εξαχνώνει στο φως 

Είναι ο λόγος που ομνύω στον Παπαδιαμάντη 

-----Ενας άλλος λόγος που το αποφασίζω, είναι οτι αφορά πραγματικά πρόσωπα της εποχής μετά την

 Επανάσταση του 21 όπου χώθηκα, στην ουσία της ήττας μας μετά τον Καποδίστρια 

Η συνειδητοποίηση αυτή με οδήγησε σε πολύμηνη στάση

Οπότε ο δρόμος της γραφής γέμισε καρφιά και αγκωνάρια 

------Ο τελευταίος λόγος είναι που η φίλη μου ασθένησε για τα καλά και μια μέρα μου είπε 

<ἡ χαρά της έκδοσης θα είναι διαβατήριο χαράς και γαλήνης στο επέκεινα, οπότε σε παρακαλώ να

 προλάβεις>

Αυτός ο τελευταίος λόγος με συγκλόνισε αλλά και με έπεισε 

Μετά λοιπόν από τις πολεμικές ανταποκρίσεις στην χαρακωματική σελίδα μου 

επιστρέφω , στην Σπάρτη , στον Ταϋγετο, στον Ευρώτα και γίνομαι άλλη....

Είθε με την βοήθεια του Θεού να ευχαριστήσω την φίλη Χριστίνα 

Για το αν το έγραψα καλά ιδέα δεν έχω 

Ουδέποτε με πήρα στα σοβαρά αν και έδειχνα για 10 χρόνια οτι είμαι ψώνιο σχετικά με όλα

 αυτά 

Ως επίλογο , προσθέτω μια μικρή παράγραφο από συνάντηση δύο προσώπων της

 οικογένειας που

 ερωτεύτηκαν ο ένας την άλλην, κεραυνοβόλα 

<....η Ελένη του άνοιξε την πόρτα και τότε ο ίδιος , αργότερα μετά τον γάμο τους,σε πολλά

 οικογενειακά τραπέζια 

κρατώντας σιρίκι λακωνικό κρασί στο χέρι 

 έλεγε:  

Άνοιξε η πόρτα και όλοι οι ήλιοι της Πλάσης με γλυκοφίλησαν...>

αυτά το λίγα....

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου