Εν συντομία
θυμάμαι έναν παλιό φωτογράφο που ακολουθούσε τα ξυπόλητα τάγματα -ανθρώπων ρημαγμένων-και- στρίβοντας το τσιγάρο του -
απάντησε στην ερώτηση "πώς κατάφερνε να είναι αληθινός στην αποτύπωση της τραγικότητας" μου είπε,λοιπόν:
"Mα είμαι ο ίδιος ρημάδι.........Αντίσταση κάνω"
"αναπνέω γι ν ακούσω ως ριπή την φωνή να λέει , αέραααα"
η αλήθεια ντυμένη ως έπος αόρατο...
Τον Πέτερ Χάντκε αυτές τις μέρες θυμήθηκα , που έλεγε:
Αν ένα έθνος χάσει τους παραμυθάδες του, χάνει και την παιδική του ηλικία..
Αυτόν θυμήθηκα μια και πολλοί παιδιά μέσα μας είμαστε!
........................καλημέρα σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου