~~~~6~~~~
σήμερα ο θόρυβος από τις χαραγματιές των σαραβαλιασμένων κάρων (ποιός ξέρει αν τα κουβάλησαν από τον Α ή τον Β παγκόσμιο πόλεμο) είχε σταματήσει ...
θα περπατούσα στην έρημη και αδειασμένη πόλη με φορά μελλοντική
κανένα δάκρυ και καμία νοσταλγία για παρελθόν
νόστος μόνο μελλοντικός
------Εν τω μεταξύ αναζητούσα μια χειραποσκευή αλλά είχε χαθεί--κάπου θα την είχα δανείσει --
με τα πολλά βρήκα στο πατάρι ένα μέτριο σε μέγεθος χάρτινο βαλιτσάκι με επένδυση σκληρού χαρτονιού και με χρώμα ροδιού ξεθωριασμένου
.........του πατέρα μου
------σε όλη του τη ζωή ταξίδευε με αυτό
Είχε τραυματική εμπειρία από τα παιδικά του χρόνια στην Τρίπολη που την επισκέπτονταν "τρανοί" και επώνυμοι κατεβάζοντας αποσκευές πολυτελείς
Απ έξω οι φίλοι και τ αδέλφια του έτρεχαν να βοηθήσουν και να της πάνε στα ξενοδοχεία της εποχής κερδίζοντας μία ασήμαντη δεκάρα
Παρατηρούσε ότι η πολυτελής βαλίτσα σήμαινε ευμάρεια και θέση
Το βράδυ οι παρέες των εφήβων περιέγραφαν ποιός κουβάλησε την καλύτερη και την πλουσιότερη αποσκευή --σαν γαϊδουράκι --και αντί για ράχη στην ωμοπλάτη
Διατήρησε απέχθεια ισόβια για την σαδιστική επίδειξη και την απουσία στοργής στα φτωχόπαιδα
Αγόρασε λοιπόν την χάρτινη και με αυτή ταξίδευε.........
Την κατέβασα, την ξαναβρήκα, χάρηκα μια και την είχα ζωγραφίσει (τότε στο δημοτικό ζωγράφιζα με ένταση και επιμονή ) και από την μία επιφάνεια είχα ζωγραφίσει τον πύργο του Άιφελ και από την άλλη την Κόκκινη Πλατεία !!
Κάποτε ο πατέρας μου επισκέφτηκε μόνος του το Παρίσι ,για ένα συνέδριο παθολόγων στην Γαλλία
Πήρε λοιπόν την αποσκευή με ευτυχία με τον ζωγραφισμένο Άιφελ
Εμεναν οι Έλληνες και οι Ιταλοί σ ένα σχολείο (καλοκαίρι ήταν και αρα δεν λειτουργούσε για τα παιδιά)
Την ώρα που αποχωρούσαν ακούει τον Γάλλο επιστάτη να φωνάζει < μήπως μπήκε κάποιος παραταιρος φτωχός κι αφησε αυτό το βαλιτσάκι;;>
Ο πατέρας μου προς στιγμή τα χασε και βρίσκοντας την ψυχραιμία του , τραβά την χειραποσκευή προς του μέρος του λέγοντας <κύριε, είναι δική μου η βαλίτσα, είμαι συναισθηματικά δεμένος κι άλλωστε παίρνω το μέρος ενός φτωχού>
Ενθουσιάστηκα με την ανάσυρση της μνήμης
Τοποθέτησα την αποσκευή στην είσοδο του δίχωρου τόπου μου με σκοπό να θυμάμαι οτι ρουφώντας στο στέρνο μου την έρημο δεν θα είχε τόπο να κατακάτσει μια και είχε κάτι που συμβόλιζε την πατρίδα μου και κυβερνούσε καρδιά και νού και εις ολόκληρον... Και η αποφορά άλλωστε ,δεν άντεχε στην ελληνική λαμπράδα και διαλυόταν
Εκλεισα την πόρτα και όλα πήγαν κατ ευχή για να περπατήσω στην έρημο των έρημων ανθρώπων ....
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου