~~~~ 4~~~~
.........η βοή στους λίθινους δρόμους απομακρυνόταν
άλλωστε πλησίαζε η νύχτα
στην κάμαρα στην ταράτσα, επιχρωμάτιζα εναν σωλήνα που περνούσε ανάμεσα και είχε σκουριάσει...... δύο χώροι,που νοίκιαζα από μια ηλικιωμένη
κονταροχτυπιόμουν και ξιφομαχούσα με ένα ερώτημα :
γιατί οι ανδρείοι άντρες είναι ανδρείοι στο πεδίο της μάχης ενώ στο πεδίο της καθημερινής ζωής μεταμορφώνονταν σε δαίμονες ;;
γιατί οι με αρετή άνθρωποι αποκρύπτουν την δύναμη της αρετής σα να χώνουν φλούδες από ένα μανταρίνι στην τσέπη του τριμμένου πανωφοριού;;
η σκόνη από τα κάρα κατακάθισε
αν κάποιος μου πει οτι θα ξαναζήσεις έξοδο και πάλι έξοδο
και την στιγμή του ποδοπατήματος θα πληγωθείς
τότε θα ορμήσω με οργή σ αυτούς που μας σκοτώνουν
με θυμό σ αυτόν που αφήνει έναν άλλο άνθρωπο στην εχθρική αγέλη
ναι ακριβώς τότε στα πιό πικρά λόγια θα είναι αυτά ακριβώς, σα να χει ριχτεί στ αυτί μου
μια φωνή θεϊκή και όχι από δαίμονα...
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου