~~~~7~~~~(συν από τα προηγούμενα)
η απόφαση να αφήσω το ασφαλές καταφύγιο και να να περπατήσω στους άδειους δρόμους
μετά την εγκατάλειψη της πόλης από τους κατοίκους , με γέμισε με μια άγρια χαρά και ενθουσιασμό
όσοι έφυγαν άφησαν ως φύλακες πολλαπλών συναισθημάτων κάποιους ακατανόητους που δεν
μπορούσαν να τους συναιστανθούν ....
ετσι λοιπόν οι ακατανόητοι συνάντησαν τους μοιραίους χρόνους ως άχρονοι και ξαναγεννημένοι
κάτι σαν και μένα δηλαδή
μεταξύ μας πολλά πολλά δεν είχαμε μια και η λέξη ομάδα αποτελούσε ενα είδος υποχώρησης
----------προσπέρασα το στενάδι όπου ακόμη κι ο μανάβης είχε κρεμάσει μια πινακίδα , που έγραφε
<κάποτε θα ξανανοίξουμε>
αυτό σε γέμιζε , με μια σκέψη που άδειαζε το μέσα σου και ελευθέρωνε την θέρμη της ψυχής σου
μόνο μ αυτό τον απόλυτο τρόπο μπορεί ένας άνθρωπος , να ξαπλώσει ανάσκελα ακόμη και στην
άσφαλτο και να φωνάξει
<οι δυό μας , Εσύ Θέ μου και η ασημαντότητά μου>
ξέφυγα από τις σκέψεις μου μια και θα αναζητούσα τροφή κάποια στιγμή
και η πόλη μου δεν ήταν χώρος ήταν μη χώρος και δεν ήταν πόλη ήταν άπολη
το δἰχως άλλο σε προάστεια η ζωή θα κυλούσε (τρόπος του λέγειν) με συνθήκη ασφαλείας
περίπου είχα να περπατήσω 40 χιλιόμετρα
εν τω μεταξύ θα αποτύπωνα την εφιαλτική εικόνα ως τέλος
ένα τέλος είναι μια γέννα στην αρχή
αυτό με ξετρέλαινε
ολα καλά λοιπόν μια και για άλλη μια φορά με βολές είχα ξεφύγει κι από σένα που ήξερα οτι θα συναντηθούμε
το ήξερα από παιδί, όπου απέφυγα την κίνηση ένος ίππου στο σκάκι για να ξεφύγω
αλλά η συνάντηση ήταν φόβος που με υπερέβαινε
τα γόνατά μου λύγιζαν και η άμυνά μου θα ήταν προσβολές με φωνές
ολα τα είχα υπολογίσει
(συνεχίζεται αλλά τέλος στις εδὠ αναρτήσεις)
σασπένς και ανατροπές στην συνέχεια φίλοι αλλά δεν θα δημοσιευτεί δημόσια
Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου