ΕΝΤΑΥΘΑ .γνώριζα κάποιο άλογο

ΕΝΤΑΥΘΑ .γνώριζα κάποιο άλογο

(απόσπασμα)

Τιμής Ενεκεν

"....γνώριζα κάποιο άλογο

που αποχαιρέτησε μια μέρα -κάποτε-αυτόν που εμπιστευόταν

στάθηκε παραδίπλα -στην μοιρολογίστρα-το χώμα σκέπαζε αργά και βασανιστικά το πρόσωπο αυτού που του μιλούσε.....

και του έλεγε , λέξεις ανθρώπινες, πότε για μάθημα, πότε για συμβουλή, πότε για φροντίδα, πότε για σβελτάδα

στεκόταν παραδίπλα με την μούρη κατεβασμένη--κι αυτός ο χριστιανός άλλον στον κόσμο δεν είχε--

στεκόταν και θυμόταν τον καταρράκτη που φερε ο θεός πέρυσι , μήνα Φλεβάρη, και το κατώι έμπαζε και αυτός που ήταν τώρα νεκρός, τὀτε αλαφιάστηκε, ξύπνησε, με τις βράκες τις μακριές προσέτρεξε, άπλωσε μουσαμάδες, έτριψε την χαίτη και την πλάτη με τα χνώτα του,

το μπουρίνι αγρίεψε και τότε αυτός -ο ξαγρυπνισμένος--στάθηκε δίπλα στ άλογο, το κράτησε σφικτά να μη κρυώνει, αγκάλιασε την ράχη του, φυσούσε χνώτο το δικό του το ανθρώπινο κι έτρωγε ο ίδιος την βροχή, μέχρι τα ξημερώματα....

είχε δουλειά, να πάει τα φάρμακα και τα γιατρικά, στον πέρα μαχαλά στην βουνοκορφή στ΄αγνάντι

έτρεμε.....ζεματιζόταν από τον πυρετό

ανέβηκε στην σέλα και έγειρε το κεφάλι του στον λαιμό μου

τότε

βάδιζα -εγώ τ άλογο-απαλά

προσέχοντας μην τον ρίξω, μια και ήταν βυθισμένος σε βαθύ ύπνο,

είχα ξαναπάει αγώι εκεί, την ήξερα τη διαδρομή

μου είχε πει που θα πηγαίναμε, μου χε μάθει γράμματα είχα αντιληφθεί

εκείνη τη μέρα, μόλις φτάσαμε και χλιμίντρισα για να τονε ξυπνήσω

με φίλησε, όμοια η μάνα μου που την είχα χάσει από πουλάρι

και τώρα αυτός, ο πιό δικός μου άνθρωπος, σκεπάστηκε στο χώμα

κι ένα μοιρολόι δεν πρόλαβε -ο χριστιανός--εμένα, να μου μάθει..

κι άλλον από εμένα στον κόσμο δεν είχε .......

---------άκλιτον (απόσπασμα)

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου