....Εσύ ήσουν η ερώτηση μου.

Εκτωρ Κακναβάτος

(Απ’ τη συλλογή Ανάστιξη του θρύλου για τα νεφρά της πολιτείας)

Από τότε που η ερώτηση μου

μπήχτηκε λοξά στα νεφρά της πολιτείας,

από τότε που ‘γινε κομμάτια η θάλασσα

καθώς στάμνα χωματένια,

από τότε που άρχισαν να παρακμάζουν οι χειρονομίες σου,

να διαλύεται η φωνή σου όπως ομίχλη σε παράθυρο,

[…]

μα μη μπορώντας να ξεφύγει το μοιραίο

να γίνεται άλλη μια φορά η ερώτηση μου

λοξά μπηγμένη εκεί : στα νεφρά της πολιτείας.

Μ’ αυτό τον κύκλο ένα οχτάχρονο αγόρι έπαιζε το τσέρκι

τ’ απάνου τρέχοντας στο δρόμο του ορυχείου :

δε θα πεθάνομε λοιπόν.

[...]

Όλα θα τ’ ανασυνθέσω με υπομονή.

Βρήκα στην τύχη μερικές σελίδες

εδώ κ’ εκεί απ’ το στήθος σου.

Μικρά κορίτσια ζωγράφισαν επάνω τους

παράξενα χρυσόψαρα.

Ένα κουρέλι απ’ το μάγουλο σου, απόκομμα θύελλας,

Κρεμότανε στα σύρματα στιγμή τη στιγμή να πέσει.

[…]

Τι γίνεται τώρα;

Αν μια φοράν ακόμα; Αν δοκίμαζα μαζεύοντας

κομμάτι το κομμάτι τη σπασμένη στάμνα

να φτιάξω πάλι τη θάλασσα;

Αν άρπαζα απ’ τα δόντια του σκύλου

το ιερόν οστούν της μάνας μου ;

Αν έδενα πάλι τα βαγγόνια,

αν σφύριζαν τα τραίνα πάλι

λερώνοντας τα χαμομήλια δίπλα στις ράγιες;

Κι αν ύστερα γινόμουνα μια ζωγραφιά πολύχρωμη

στο μαξιλάρι του αγοριού καθώς κοιμάται τώρα

[…] άρχιζε η γάγγραινα.

Μα δεν θα το βάλω κάτω έτσι εύκολα.

[…]

Η θύελλα να κυρτώνεται, να γίνεται το μάγουλο σου,

ν’ ανοίγω με βρόντο το παράθυρο, η φωνή σου μισόγυμνη

να πετιέται στο δρόμο τρέχοντας

για το βάραθρο του Ζάλογγου∙

στάσου για το θεό :

στάσου να σε σημαδέψω, να σε πετύχω στο μεσόφρυδο.

[…]

Εσύ ήσουν η ερώτηση μου.

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου