"........θυμάμαι αυτό το ωραίο
ανάβαση στο Μαίναλο πριν σουρουπώσει
εγώ μπροστά με υποδήματα πρόχειρα
και πίσω μου ακόλουθος ο Γιάννος -ο προτελευταίος - αδελφός
ξυπόλητος
-----όχι, έγινε τσαρούχι η πατούσα....
μου λέγε στο δρόμο, τα χωρατά από το σχολείο
παριστάναμε τους δασκάλους και από τα πολλά γελούσαμε μοιάζαμε σαν τα χαλασμένα μπουριά από τα
γέλια τα κατσαρά
στην επιστροφή, πέφταμε πάνω στο πουρνάρι που έλειωνε καμιά δεκαριά χρόνια και την άνοιξη όλο και κάτι ανάσταινε στ ασθενικά κλαριά
αυτο λοιπόν το λειψό αλλά επίμονο το χαμε ονομάσει
Στρατηγό
πλησιάζοντας δίναμε στρατιωτικό χαιρετισμό
με τα δάκτυλα στο μαθητικό πηλήκιο
στην κατηφόρα βαναμε στοίχημα ποιός θα παει πιό γρήγορα
φωνάζοντας με όλα μας τα δυνατά από τα σωθικά
"απάνω του ρε" -"απάνω του"- "δες τον κακομοίρη πώς τρέμει "
τον τούρκο τον νικούσαμε
τα μάγουλα πετούσαν φλόγες
νικητές επιστρέφαμε -μόλις η νύχτα είχε πάρει- στο λίθινο μικρό σπιτικό των γονιών μας
η θάλασσα αντάριαζε
δεν τη βλέπαμε αλλά νομίζαμε οτι την ακούγαμε
σκουντιόμασταν εγώ κι ο Γιαννιός
βλέπαμε με ξαστερωμένο μάτι τα πελάγη
κι ας μην το είχαμε-μέχρι τότε- δει
πώς είναι η θάλασσα και με τι μοιάζει"
απόσπ από "ΕΝΤΑΥΘΑ" --ΑΣ
Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου